Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat de 25ste editie van Pukkelpop niet snel vergeten zal worden, staat buiten kijf. Gelukkig niet enkel omwille van de twee jammerlijke sterfgevallen, maar vooral ook dankzij de schitterende organisatie, het fijne publiek, het prachtige festivalweer en veel, zéér veel concerten van oude rotten, gevestigde waarden en jonge helden.
Pukkelpop is in de loop der jaren uitgegroeid tot een - weliswaar voor het eerst - uitverkocht megagebeuren van drie dagen, acht podia en meer dan tweehonderd acts. Hierbij horen keuzes, soms makkelijke, soms moeilijke, soms haast hartverscheurende. KindaMuzik trekt drie dagen naar Kiewit, Hasselt en brengt hier verslag uit van de selectie van dag 1.
De kleinste tent op Pukkelpop, Wablief?!, is voorbehouden aan talent van eigen bodem, waaronder Kapitan Korsakov. Deze zware rockers uit Gent bouwen stilaan een uitstekende live-reputatie op en mogen dus niet ontbreken op de affiche. Een strak ritme, gierende gitaren, ruimte voor instrumentale stukken, een aanstekelijke stem, nummers vol tempowisselingen en een geluid dat doet denken aan de Amerikaanse bands die anno 1990 grossierden op labels als Dischord en Sub Pop. Hier geen modieuze snorren of lange baarden, wel een pretentieloze band die zichtbaar en terecht geniet.
Ook jong en wild is And So I Watch You from Afar [foto boven] uit Belfast. Een postrockband volgens het programmaboekje, maar ze drukken toch een eigen stempel op het genre. And So I Watch You from Afar brengt gevarieerde, instrumentale gitaarrock die op zijn best klinkt wanneer de band stevig uit de hoek komt en net iets minder boeit tijdens de rustige stukken. Bombast en energie zijn de sleutelwoorden tijdens dit fijne concert.
Van jong geweld naar een 69-jarige bluesrocker is op Pukkelpop slechts een kleine stap. De recente carrièrewending van Seasick Steve is ondertussen bekend. Past zo'n oude muzikant wel op het hoofdpodium van een festival voor de jeugd van tegenwoordig? Ja dus. Het is heerlijk om hem bezig te zien, op zijn antieke houten stoel, in truckerstenue, inclusief John Deere-pet, en met de oudere broer van The Dude op drums. De rammelige blues van Seasick Steve klinkt tegelijk tijdloos en eigentijds, net als de verhalen die zijn nummers eigenlijk zijn. Steven Gene Wold heeft net niet genoeg présence om het publiek enkel met een slogan - "we burn it up" - te boeien, maar zijn nummers, gespeeld op verbazingwekkend goed klinkende, aftandse, zelfgemaakte snaarinstrumenten, doen dit wel.
Alvast een vroeg hoogtepunt van Pukkelpop 2010 is het concert van Band of Horses [foto boven], een van de vele bands uit Seattle die op de affiche prijken. De gitaarrock van Band of Horses is op een zeer traditionele leest geschoeid, maar klinkt oerdegelijk. Ondanks het niet optimale geluid in de Marquee is het publiek volledig mee en wordt er vanaf 'Is There a Ghost' luidkeels meegezongen. De volgestouwde nummers van het zestal zijn knap opgebouwd, maar vooral de hoge stem van frontman Ben Bridwell sleept iedereen mee én ontroert tegelijk. Het emotionele, bijna epische 'The Funeral' als afsluiter vormt een prachtige kers op de taart.
Pukkelpop is een ideale plaats om trends te spotten, uiteraard vooral op muzikaal vlak. Erg in momenteel is de zogenaamde indiefolk, en het Britse Stornoway is hiervan een van de vele vertegenwoordigers. Vaak voorkomende ingrediënten van het genre zijn meerstemmige samenzang en de alomtegenwoordige banjo's, wat niet anders is bij Stornoway. Het viertal brengt erg zomerse muziek die zowel past bij een stemmig kampvuur als bij een roadtrip. De bandleden zitten niet helemaal op kruissnelheid, daarvoor missen ze nog wat podiumervaring, maar de nummers zitten goed in elkaar en tijdens de finale, met radiohit 'Zorbing', bereikt het concert toch een zekere climax.
De show van The Flaming Lips begint traditiegetrouw met de nodige toeters en bellen. Zoals daar zijn: confetti, grote ballonnen, gekke dansers op het podium en zanger Wayne Coyne die in een doorzichtige bal over het publiek rolt. Het concert roept gemengde gevoelens op. De band kiest voor een eerder moeilijke set vol trage, recente nummers die vaak ingetogen gebracht worden en in schril contrast staan met de spectaculaire lichteffecten en carnavalssfeer die zo eigen is aan The Flaming Lips live. Op 'She Don’t Use Jelly' en een rustige, akoestische versie van 'Yoshimi Battles the Pink Robots' na blijven de vrolijke hits uit en staat vooral de psychedelische bombast, ook een aspect van hun universum, centraal. (GC)
In het altijd intieme Chateau bewijst Girls vorig jaar niet voor niets te zijn binnengehaald als een van de tofste bandjes van het moment. De aangename surfpopliedjes stralen een zomerse sfeer uit die perfect past bij het festivalgevoel, zoals bijvoorbeeld het heerlijke 'Summertime'. Cheesy wordt het echter nooit, door de licht melancholische teksten, het rauwe randje aan de stem van zanger Cristopher Owens en de shoegaze-achtige gitaardekens die er bij tijd en wijle overheen worden gevlijd. Dit doet met smart uitkijken naar nieuw materiaal.
Volgens Humo is Mark Lanegan de meest getalenteerde songschrijver van het festival, en daar valt met hen niet over te discussiëren. Daar is wat voor te zeggen, want naast prachtige projecten als Soulsavers, The Gutter Twins en zijn samenwerking met Isobel Campbell staat ook zijn solowerk als een huis. Enkel begeleid door een gitaar weet hij met zijn machtige stem toch de hele Marquee te vullen en er zijn weinig zangers op Pukkelpop die hem dat na kunnen doen. Duister, neerslachtig, indrukwekkend en ontroerend. Mark Lanegan blijft een meester.
Van een heel andere orde is het optreden van Goldfrapp. De extravagante blonde diva wendt zich bij ieder album tot een andere stijl, maar live klinkt het allemaal even lekker. Met haar blonde haren wapperend in de wind en gekleed in opwindende pakjes weet ze iedereen al snel aan het dansen te krijgen. Goldfrapp staat garant voor een wervelende show vol disco, electro en wat al niet meer.
Natuurlijk moet er ook nog een stuk van Iron Maiden [foto boven] meegepakt worden, want wie wil zijn kleinkinderen niet kunnen vertellen dat hij de godfathers van de heavy metal nog heeft zien optreden? Uiteraard valt er weinig nieuws te horen, maar daar komen we ook niet voor. Meebrullen met 'The Number of the Beast' en 'Fear of the Dark', dat is wat hier dient te gebeuren en dat gebeurt dan ook vol overgave.
Met hun laatste plaat Tarot Sport wisten de heren van Fuck Buttons niet iedereen te overtuigen bij KindaMuzik. Zo schreef Sid Meuris: "Met de juiste dosis drugs kan dit klinken als de beste plaat ooit; maar het objectieve daglicht werkt zeer ontnuchterend." Gelukkig is het tijdens hun optreden al een tijdje donker en aan drugs is er geen gebrek, dus dat komt wel goed. De kale, monotoon doorgalopperende beats in combinatie met aanzwellende agressieve noisegolven weten daardoor langzaam maar zeker de juiste snaar te raken en een duistere extase op te wekken, met als hoogtepunt het grandioze 'Flight of the Feathered Serpent'.
Wat de programmeurs bezield heeft om twee keer achter elkaar Placebo [eerste foto] binnen te halen terwijl de band het afgelopen jaar niets nieuws heeft uitgebracht en toch een beetje op z'n retour is, is een raadsel. Bovendien was het vorig jaar nogal een slappe bedoening, maar verrassend genoeg valt het vanavond allemaal mee. Brian Molko en zijn mannen lijken met meer energie op het podium te staan en alhoewel er natuurlijk geen verrassingen zijn, spelen ze toch een zeer gedegen set die over het algemeen lekker genoeg klinkt om toch te blijven staan en de heren een nieuwe kans te geven.
Groove Armada verzorgt vervolgens een mooie afsluiting van de avond. Het Britse producersduo bracht eerder dit jaar nog een zeer verdienstelijke plaat uit en zet nu een heerlijke set neer die qua stijl alle kanten opschiet, van oldschool house tot funk en disco. Een smaakvolle belichting en het effectief inzetten van blazers op het podium doen de rest. Het enige minpunt is dat er tussen de nummers te vaak een pauze valt, want hierop wil je alleen maar doorgaan en doorgaan. Helaas komt aan alles een einde, maar op deze manier wordt de eerste Pukkelpopdag absoluut waardig afgesloten. (HJZ)
Foto's uit het KindaMuzik archief; Iron Maiden tijdens Fields of Rock 2007 door Niels Vinck en de overige bands tijdens Lowlands 2010 door Renate Beense.
http://www.kindamuzik.net/live/pukkelpop/pukkelpop-dag-1/20558/
Meer Pukkelpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop
Deel dit artikel: