Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rootsliefhebbers zijn op deze zaterdag in oktober verenigd in TivoliVredenburg en halen opgelucht adem dat er weer een festival voor hen is na het wegvallen van Blue Highways. Nu ja, ademhalen, menig vijftigplusser snakt naar lucht en klaagt over de hoeveelheid trappen die ze moeten bestijgen om in de zalen Pandora en Cloud Nine te geraken. Dat is dan ook meteen het grootste mankement van dit 'nieuwe' en verder geslaagde festival. Dat, en een enkele clichématige act als Eric Sardinas, die je niet in een zelfde zucht adem met het genre blues mag noemen.
Robert Cray [bovenste foto] en zijn band aan het eind in de grote zaal kun je wel met blues en soul relateren, zij het dat deze net zo vaal gebracht worden als Crays overhemd. 'On the Road Down' is radiovriendelijke, voorspelbare soul met een uit te tekenen bluesbruggetje. Of in de woorden van een bezoeker: "Het is een beetje jaren zestig, zoals het eruitziet."
Nee, dan houden we liever Lee Fields & The Expressions nog even in het hoofd die daarvoor in dezelfde zaal ook soul laat klinken, maar dan van het diepe soort. Ook zoals in de jaren zestig, maar dan met pompende blazers en de gierende toetsen van The Expressions, die alles anno nu weten te laten klinken. Fields vlamt in bezielde uithalen ('Talk with Somebody', 'Don't Leave Me This Way') en James Brown-pasjes even hard als zijn oranjegele jasje. Een zestiger die zo om zijn as draait en op zijn tenen gaat staan, legt alle 'traptreeklagers' het zwijgen op.
Mary Gauthier gaat ook al heel wat decennia mee. Zij confronteert vooral het personeel met zichzelf door de bezoekers te laten antwoorden dat het nieuwe TivoliVredenburg niks beter is dan het oude en al zwetend te vragen waarom ze de thermostaat in de zaal vergeten als ze zo'n duur gebouw neerzetten? Maar ze komt uit New Orleans dus ze kan wel wat hebben. En als iemand een beetje genadeloos mag zijn en spot mag drijven is Mary het wel. Een leven vol drank, drugs en jeugdinrichtingen heeft zij achter de rug, stof voor albums vol soms pijnlijk eerlijke songs. Vanavond gaat het vooral over de ander, maar niettemin komen de liedjes binnen. Dat is zeker ook te danken aan de onbesuisd getalenteerde Italiaanse violist Michele Gazich, die elke song naar een stemmigheid trekt die respect afdwingt. Gauthier gaat daarbij gemakzucht uit de weg, begint haar set met praatzang in 'Stream Train Maury' en vervolgt met 'Nothin', een duistere cover van tragische troubadour Townes Van Zandt.
Otis Gibbs is ook een goede verhalenverteller, hoewel hij de pijnlijke eerlijkheid vooral tussen de songs toepast in grappen (over zichzelf). De bebaarde man uit Indiana vertelt dat hij op tour in Frankfurt door een camerateam werd gevraagd mee te doen aan een documentaire over daklozen. Tegenover rake grappen zet Gibbs even sterke songs, hees maar trefzeker gezongen, vol romantiek en heimwee naar vroeger tijden.
Eerder op de dag maken de dromen van de gewone man of vrouw zoals vertolkt door Greg Trooper [foto hierboven] minder indruk. Als hij vertelt over een meisje uit West-Texas dat droomt van Holland en schaatsen naar de grachten van Amsterdam ('All the Way to Amsterdam') om uit de klauwen van haar alcoholverslaafde vader te ontsnappen, dan klinkt dat als een fantastische Drive-by Truckers-song, maar bij Trooper is het resultaat te direct. Tekst van en uitleg bij een song zijn hetzelfde. Dan liever ellende inruilen voor de sfeervolle liefdesliedjes van Gregory Page, die ook zijn Ierse wortels wel in weet te zetten.
Een festival dus waar de betere namen in soul, country en folk niet teleurstellen. Echt rammelen doen de roots vooral in de hal tussen de zalen in, waar gas gegeven mag worden door lekkere bandjes als Reverse Cowgirls [foto hierboven] en Dry Riverbed Trio. Dat het geluid vooral naar het plafond stijgt dondert voor deze eerste keer niet, de poging iets van sfeer te brengen in het gigantische blok dat TivoliVredenburg heet, valt al te prijzen. Dat lukt beter dan ten tijde van Blue Highways in die dramatische 'Rode Doos'. Daarbij zijn de friet en burgers ook smakelijker en stijgt de snacklucht de hoogte in, wat de temperatuur ten goede komt. De senioren kunnen weer ademhalen en Mary kan lekker afkoelen.
Met dank aan altcountry.nl voor de foto's
http://www.kindamuzik.net/live/ramblin-roots-festival/ramblin-roots-festival-2014/25410/
Meer Ramblin' Roots Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ramblin-roots-festival
Deel dit artikel: