Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het concert van Amenra, een vijftal uit Kortrijk, is een aangename verrassing. Het genre waaraan hun muziek gelinkt wordt, sludge, is niet meteen mijn ding maar wat deze mannen uit hun gitaren toveren klinkt lang niet slecht. Het eerste nummer zet de toon: een lange intro wordt gevolgd door een gitaarriff om u tegen te zeggen, de rest valt in en de zanger schreeuwt erop los. De zes nummers die volgen zijn telkens op dezelfde leest geschoeid waardoor vooral het concert als geheel indruk maakt.
Amenra speelt geen subtiele, maar wel erg strakke, repetitieve muziek. Het gitaargeluid, of liever gitaargeweld, klinkt rauw en vol. Het ritme is traag, maar nooit slepend. Hoewel de zanger volledig opgaat in wat hij doet, is de zang als dusdanig eigenlijk overbodig. Storen doet die allerminst, maar hij draagt niettemin ook weinig toe. Vooral de knappe riffs en de indrukwekkende geluidsmuur blijven bij. Opmerkelijk is ook de belichting. Spots zijn er niet: slechts een lichtbak en enkele draagbare buislampen belichten het podium, wat zorgt voor een speciale sfeer.
De instrumentale, epische gitaarrock van Red Sparowes (foto) klinkt net iets donkerder dan Explosions In The Sky. Live moet dit vonken geven. Dat doet het ook, maar de verwachte diepte-ervaring blijft uit.
De drie vaste leden, gitaristen Bryant Meyer en Josh Graham en bassist Greg Burns, hebben een derde gitarist meegebracht (Andy Arahood) en Dave Clifford speelt drums. Opener van hun debuutalbum At the Soundless Dawn, ‘Alone and Unaware, the Landscape Was Transformed in Front of Our Eyes’, opent ook het concert. Burns speelt de melodie op pedal-steel, daarna zal hij vooral bas spelen. Het klinkt even knap als op plaat, zelfs net iets intenser. Pluspunten zijn zeker de visuals en de aanblik van hun Amerikaanse karakterkoppen. De zwart-witbeelden - die doen denken aan het werk van onafhankelijk filmmaker Jem Cohen - tonen grauwe flatgebouwen, nachtelijke panorama’s van steden, autosnelwegen in fast motion en close-ups van gezichten.
Hoewel strak en repetitief, is hun muziek eigenlijk ook heel melodieus. En gelaagd en complex. Het ritme is niet eenduidig en de structuur van de nummers niet rechtlijnig. Dit maakt het natuurlijk wel interessant, maar het is soms moeilijk om hier helemaal in mee te gaan.
Voor de finale trekken ze alle registers open. ‘Buildings Began to Stretch Wide across the Sky, and the Air Filled with a Reddish Glow’ klinkt fantastisch, vooral wanneer na een uitbarsting alles weer in de plooi valt. ‘The Soundless Dawn Came Alive as Cities Began to Mark the Horizon' klinkt daarna al even fantastisch. Burns neemt weer plaats achter zijn pedal-steel. Het geluid past perfect bij dit soort epische muziek. Dit nummer past, op zijn beurt, perfect bij de beelden van in het rond vliegende brokstukken en de flatgebouwen, die worden opgeblazen en ineenstorten. Aan de verpletterende intensiteit merk je dat dit het laatste nummer wordt. Voor mij had gerust het hele concert zo mogen zijn.
http://www.kindamuzik.net/live/red-sparowes/amenra-red-sparowes/9057/
Meer Red Sparowes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/red-sparowes
Deel dit artikel: