Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Haagse festival Rewire is jong en fris en staat met beide benen in de klei van 'het moment'. Daarin kan het natuurlijk vriezen of dooien; het ligt er maar net aan hoe de wind staat. En waar je vandaan komt of naartoe wilt. Twee dagen heen en weer tussen het Paard, Prins27 en de Teresia van Avilakerk levert een lappendeken aan indrukken op. Rewire kent intrigerende pieken, jammerlijke dalen en een gemoedelijk gevoel voor avontuur.
Ken je de weg niet of nauwelijks binnen trefwoordgenres als jazz, neoklassiek, Noordse muziek, indie-elektronica of (post)punk, dan is Rewire een prima instapmodel. Je wordt om de oren geslagen met improvisatie, strijkers, beukende beats, verbazingwekkende hedendaagse kunst, ziedende branie, muren aan noisegitaar en spacy elektronische klanken. Heb je al wat kilometers gemaakt, dan pik je her en der een concert mee waarbij de oren gespitst worden om de hoogte- en dieptepunten te ervaren. Rewire in zeven impressies.
1. Scherpste snede
Rewire geeft het hoogtepunt al meteen aan de start weg. Møster blaast fel en snoeihard van leer. De bas brengt te veel lawaai voort, waardoor de textuurgitaar enigszins het onderspit delft, maar dat mag de pret niet drukken. Die pret wordt geleverd door improvisatiesamenspel op het scherpst van de snede met daarin hoofdrollen voor de spetterende drummer en Kjetil Møster op de saxofoon. Het optreden van Møster is frank en vrij, geconcentreerd, speels en doeltreffend.
2. Geen wol
Hop: de beuk erin. Of nee, eerst een kratje pils wegwerken en dan een beuk of tien erin, liefst in slechts een paar minuten. De hipsterkids zijn gearriveerd en stuiteren op de opgefokte punk van Iceage. De zanger lijkt dronken en kijkt uit de ogen als Ian Curtis met een puike lading pep in de mik. Rommelen heeft de band afgekeken van een grijsgedraaide dvd van The Sex Pistols en in de smurrie aan geluid is het met een vergrootglas zoeken naar de inventieve en eigenzinnige vondsten die de nummers herbergen. Piepkuikens horen en zien een livesensatie en voor de rest was Iceage vooral veel geschreeuw en geen wol.
3. Kostelijk vermaak
Behaaglijk duistere toonzetting kenmerkt de elektronica van Lumisokea. Daarvan komt niet veel terecht, zeker niet op het geboden idioot luide volume. Het gebruik van twee beamers kan ook geen bijzondere lichtshow door een videokunstenaar genoemd worden. Maar de kruising tussen half-hectische beats, verrassende wendingen en diepe ambient pakt danig in. En anders de lollige act wel, want al is er niets te ontdekken dat dit gedrag zou kunnen veroorzaken, stuiteren de twee heren vrolijk rond als Duracellkonijntjes op een volle accu. Het scheelt er nog maar aan of ze zouden elkaar als blije Lingodeelnemers een high five geven als er weer een sample op precies het juiste moment gelanceerd én geland is: kostelijk vermaak.
4. Werk in uitvoering
Waar de expositie een monumentaal werk in uitvoering blijkt tijdens het festival (de curator loopt nog rond met de naambordjes voor bij de werken en de videokunst draait niet), verrast Momentum [Foto hierboven] vooral door de beleving ervan centraal te stellen. Licht, ruimte, beweging, vergankelijkheid, opbouw, verval, wisselwerking; een paar gegevens die aangeraakt worden in de verschillende kunstwerken rond het magistrale Adam, Eve, Others and a UFO van Haroon Mirza, dat de ervaring van elektronische muziek voorbij de dansvloer naar de kunstwereld in een ook visueel spannende uitvoering weet te treffen. Ook hier weer wordt de festivalkern in het nu pregnant centraal geplaatst. Dat is immers ook nooit 'af', net zo min als de schuimmachines van Roger Hiorns of de fluorescerende lintconstructies van Lyndsey Housden.
5. Beat! Hier! Nu!
Rond de klok van middernacht krijgen de hippe jongelingen met zwarte brillen gezelschap van clubpubliek. Dat heeft zin in een beat en die krijgt het. Holly Herndon [Foto hierboven] zou die op technisch vernuftige wijze kunnen leveren, maar de apparatuur laat haar in de steek en knorrig dreutelt ze de haar toegewezen tijd vol. Stellar OM Source [Foto hieronder] heeft meer geluk en dat resulteert in een performance waarin zijzelf en het publiek helemaal kunnen opgaan, geknuffeld door warme analoge synthesizerklanken die het midden houden tussen verleden en toekomst en dus ergens helemaal van het nu zijn.
Vuisten gaan de lucht in en er wordt op vingers gefloten als Modeselektor [Foto hieronder] het roer overneemt voor een pompende dj-set die de grote zaal van het Paard op zijn kop weet te zetten. Pfanfinderei helpt trouwens graag een uitermate vaardig handje met visuals van het beste niveau en hoewel het kunstje bekend is, geeft het team er blijk van gewoon een klasse act te zijn. Tot diep in de nacht leveren bovendien Nathan Fake [Bovenste foto], Traxx [Onderste foto] en een speciale showcase van het label R&S meer dan genoeg voer voor de dansvoeten. Het blijft dus tot in de vroege uurtjes onrustig op Rewire.
6. Aanfluiting
Ken je dat gevoel van een hap in een Granny Smith nadat je net de tanden gepoetst hebt? Dat kan erger, want dat het glazuur de toehoorder ook echt van het gebit kan springen, bewijst het duo Nils Petter Molvaer & Mortiz von Oswald. In de kerk luistert een groot publiek met opengevallen mond, maar de conclusie kan niet anders zijn dan dat die mensen weinig gewend zijn. De minimale beat heeft verdraaid veel weg van een clicktrack die gewoon is aangezet en de orgeltoonsamples zijn van belabberde mp3-kwaliteit. Molvaer doet wat hij altijd doet op zijn trompet en van synergie tussen de twee is op deze prachtlocatie dan ook weinig sprake. Er had een gloedvolle en zeldzame wisselwerking kunnen ontstaan tussen deze twee kanjers, maar deze aanfluiting van het festival heeft meer weg van een treurspel voor twee heren die toevallig een uurtje hetzelfde podium delen.
7. Potentieel
The KVB is een spin-off van een spin-off. Zij heeft niks te doen en drukt op wat knopjes en hij speelt in zijn eentje voor My Bloody Valentine of eigenlijk: voor een Amusement Parks on Fire b-kantje. De shoegazesound zit wel snor en het tweetal kent potentieel. Food & Fennesz heeft die potentie al lang en breed ingelost. Op fluisterstand twinkelt percussie en zoemt elektronica, aangevuld met – alweer – de saxofoon. Oudemannenmuziek, dat wel, maar ook fijne en fluisterstille Noordse ambientjazz.
Ook Moon Ate the Dark gaat er ooit echt wel komen. De twee jonge muzikanten staan stijf van de zenuwen. Hij babbelt wat guitig en onwennig. Ze hopen niet te veel fouten te maken. Zij speelt piano en hij is in de weer met loop- en delaypedalen. Hun ambientachtige neoklassiek neigt zo nu en dan naar klatergoudkitsch, maar kent genoeg impressionistische romantiek om nu al te bekoren.
http://www.kindamuzik.net/live/rewire/rewire/24462/
Meer Rewire Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rewire
Deel dit artikel: