Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Noem het een speling van het lot dat Rickie Lee Jones er nimmer meer in geslaagd om haar voortreffelijke, titelloze debuut uit 1979 - waarop het iconische zelfportret van de blonde zangeres met rode baret staat - in verkoopcijfers te evenaren. Door de vergelijking met voorgangers als Carole King en Joni Mitchell kreeg de voormalige vlam van Tom Waits - check de albumhoezen van Waits' Foreign Affairs en Blue Valentine maar - ook niet direct een eerlijke kans. Men mag niet vergeten dat ze een belangrijke rol vervulde in het op een verfijnde en diep melancholische manier samensmelten van jazz en pop, waarmee ze de weg schoonboende voor een nieuwe generatie vrouwelijke muzikanten, bijvoorbeeld Tori Amos en Norah Jones.
Jones dacht er alleen niet aan om het rechte pad te kiezen en bewandelde talloze zijwegen, waardoor ze steeds meer van de radar leek te verdwenen. Behalve dat ze buiten de folkmuziek experimenteerde, lijkt ook haar turbulente privéleven er debet aan te zijn dat haar loopbaan meer dalen dan pieken kent. Daarmee leek ze ook in een verbitterde vrouw te transformeren, zodat een reputatie als publiekslieveling ook niet voor haar weggelegd was. Hoewel ze het contact met het publiek ook vanavond beperkt tot af en toe een spontane glimlach en enkele dankwoorden blijft in TivoliVredenburg de grillige kant van Jones in de hoed. Misschien was een sneer hier en daar juist wel welkom geweest om de wolk van degelijkheid die over dit zitconcert hangt door te prikken.
Hoewel Jones altijd wel is blijven optreden, is het recent verschenen album, The Other Side of Desire, het eerste studiomateriaal sinds het in 2003 uitgebrachte The Evening of My Best Day Year. Aan de grondslag van deze geslaagde comeback ligt haar verhuizing van de Amerikaanse westkust naar New Orleans. En voor het eerst in haar carrière maakt Jones de bewuste keuze om terug te keren naar haar roots. Daar weet ze met verse songs als 'Christmas in New Orleans' en 'J'ai Connais Pas' het gevoel van haar nieuwe, warme nest over te dragen. Ook live lukt het haar om met deze richting te overtuigen. De voltallige band die haar omringt, speelt doorgaans uiterst beheerst en blijft zodoende op de achtergrond, zodat de focus komt te liggen op haar unieke, en hoge stemgeluid, dat wellicht het zachte uit haar jeugdjaren mist, maar aan ruwheid heeft gewonnen.
Halverwege de show, als het ijs eenmaal is gebroken, proberen Rickie Lee Jones en gezelschap wat meer uit met enkele eigenaardige tracks, maar als snel blijkt dat de setting zich er niet voor leent. Het publiek, dat rustig in de vingers knipt op de maat van de wereldhit 'Chuck E.'s in Love', lijkt vooral gekomen om de Rickie Lee Jones uit de seventies te horen. Gelukkig laat ze die tijd herleven met fantastische nieuwe songs als 'Jimmy Choos' en 'Blinded by the Hunt', die het verlangen naar vroegere tijden op een regenachtige zaterdagavond weten op te roepen.
http://www.kindamuzik.net/live/rickie-lee-jones/rickie-lee-jones-6731/26285/
Meer Rickie Lee Jones op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rickie-lee-jones
Deel dit artikel: