Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat de carrière van Rickie Lee Jones een nogal grillig verloop kent, wil nog niet zeggen dat fans haar in de steek hebben gelaten. Nog altijd is de moeilijk te categoriseren ‘Duchess of Coolsville’ goed voor een behoorlijk gevuld Paradiso, dat als voormalig kerkgebouw een passende lokatie is voor het repertoire van Jones’ jongste album The Sermon on Exposition Boulevard.
Dat album staat immers voor een niet onbelangrijk deel in het teken van de woorden en de leerstellingen van Jezus Christus en is voortgekomen uit een gesproken woordproject van veelzijdig kunstenaar Lee Cantelon en gitarist Peter Atanasoff.
Improvisatie speelde daarin een belangrijke rol, zowel in tekstueel als muzikaal opzicht. Het leidde tot een kunstwerk dat sommige critici inmiddels een meesterwerk hebben genoemd, op één lijn met Van Morrisons Astral Weeks en Horses van Patti Smith.
Ook tijdens hun optredens stellen Jones en haar muzikale begeleiders - onder wie Atanasoff en Cantelon - improvisatie centraal. De zangeres, eind jaren zeventig even wereldberoemd dankzij haar schets van het bohémienbestaan in Los Angeles ‘Chuck E.’s in Love’, lijkt niet het type dat koste wat kost haar publiek wil behagen. Nee, dat zet ze liever op het verkeerde been door gelijk al in het begin van het optreden met minimalistische Velvet Underground-achtige rock aan te komen.
Vervolgens kirt en koert ze zich met een nog steeds meisjesachtig stemgeluid door het materiaal van de nieuwe plaat heen. Het geeft een wat ongemakkelijk gevoel, ondanks de serene en spirituele sfeer in de grote zaal van Paradiso die nog versterkt wordt door de brandende kaars op het podium.
Niet alleen rocken Jones en haar band, met een beetje goede wil zou je een deel van de door hen ten gehore gebrachte muziek ook kunnen rangschikken onder de noemer ‘jazzimprovisatie’. Zo worden gitaar en bas met strijkstokken bespeeld, laat Cantelon zich gaan op percussie-instrumenten en lijkt er wat betreft setlist helemaal niets vast te staan.
Niettemin weet Jones dondersgoed wat het publiek van haar verlangt. En dus komt ze voor de draad met een oud nummer als ‘The Last Chance Texaco’ en kruipt ze tegen het eind van het optreden nog even achter de vleugel.
Vanuit de zaal vraagt iemand hoe het met haar gaat. "I’m alive!", luidt het antwoord. Waarvan akte.
http://www.kindamuzik.net/live/rickie-lee-jones/rickie-lee-jones/15415/
Meer Rickie Lee Jones op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rickie-lee-jones
Deel dit artikel: