Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor zover bekend is er (nog) geen band die Eyjafjallajökull heet. Toch is het deze IJslandse vulkaan die een deken van inktzwarte doem over dag twee en drie van Roadburn legt, door met een aswolk het vliegverkeer in heel West-Europa plat te leggen. Het regent afzeggingen en de organisatie moet alle zeilen bijzetten. Dat lukt behoorlijk, zowel wat betreft de programmering als de voorlichting naar het publiek. Het betekent wel dat een aantal bands extra sets speelt om gaten op te vullen, waarbij de organisatie daarvoor uiteraard de bands vraagt die eerder de meeste indruk hebben achtergelaten.
Dan blijkt weer dat elk nadeel zijn voordeel heeft: de frustrerende overlappingen tussen favoriete bands blijven vrijwel uit. En als je dan toch de verkeerde keuze hebt gemaakt en een fantastisch optreden hebt gemist of juist iets hebt gezien dat zo goed is dat je het meteen weer wilt zien, dan kan dat. Roadburn zou hier wel eens bij toeval een nieuw festivalmodel ontdekt kunnen hebben: minder acts van een gemiddelde hogere kwaliteit spelen meerdere sets. (MtH)
Master Musicians of Bukkake [foto boven] mogen dag twee in de Midi de spits afbijten. De zes personages, getooid met sombrero's en zwarte kleden, lijken wel weggelopen uit de psychedelische prent El Topo van Alejandro Jodorowski en ook de droney riff die ze opwekken doet zoiets vermoeden. Na enige tijd komt het hoofdpersonage op, een bizar drakenmasker duidt op het onderscheid. Vervolgens ontwikkelt zich een dialoog waarbij de hoofdman stemgeluiden toevoegt aan een gevarieerde set die bestaat uit gelijke delen drones en krautrockriffs. Master Musicians of Bukkake blikken vooruit en spelen enkel nieuw materiaal dat vermoedelijk binnenkort op Totem Two beschikbaar zal zijn. Hun passage op Roadburn doet vermoeden dat deze plaat er één is om naar uit te kijken.
Afgezien van het nieuwe bandlid John Seagroatt treedt de Engelse psychedelische folkgroep Comus op in haar originele bezetting. Daarmee wordt aan 1971 gerefereerd, aan de opnames First Utterance, hun eerste plaat die na meer dan drie decennia populairder is dan ooit. Het gros van de set is dan ook afkomstig van deze mijlpaal. 'Song to Comus', 'Diane', 'Drip Drip' en 'The Herald' gaan door merg en been. Het zestal rond Roger Wootton geeft de nummers met viool, dwarsfluit, occasionele percussie, meerstemmige emotionele gezangen en donkere teksten meerdere niveaus waarin tempowisselingen en bizarre wendingen de occulte kant van Comus blootleggen. Het lijkt haast niet vreemd dat meerdere blackmetalbands Comus als voorbeeld aanhalen, wat hun aanwezigheid op Roadburn meteen verklaart. Maar de band heeft sinds de reünie in 2008 niet stilgezeten en er sijpelt ook nieuw werk in de set door: 'Out of the Coma', 'The Sacrifice' en 'The Return' doen vermoeden dat Comus ook in het heden nog een belangrijke rol zou kunnen spelen. (HvdL)
Het Japanse Church of Misery mag Jesu vervangen in de grote zaal. Qua presentatie is de band daar ook wel voor geschikt: grofkorrelige beelden van seriemoordenaars op het projectiescherm, een bassist die de body van zijn instrument niet als slagplaat maar als scheenbeschermer gebruikt, een gitarist die een kekke doomvariant van de moonwalk doet en een zanger met de broek op standje bouwvakker en een Bobby-Liebling-meets-Penney-de-Jager motoriek. Muzikaal is het af en toe nog wat aarzelend, met name doordat de drummer het in de snelle freak-outpassages wat af laat weten. Toch werkt de combinatie van The Obsessed-achtige doom met sporadische J-noise-erupties zeker goed genoeg om een halfuur lang te kunnen boeien. (TG)
De hypnotiserende werking van Dark Space laat zich live vertalen naar een wat ongeïnspireerde podiumuitstraling. Drie witgeverfde gezichten kijken stoïcijns de zaal in terwijl de gitaren met een minimum aan beweging bespeeld worden. De veel te zacht afgestelde drumcomputer wil ook niet echt helpen. Het ijselijke geluid nadert nauwelijks het vriespunt.
Het contrast met Long Distance Calling in de Bat Cave is groot. Door de warme publieksreactie straalt de band van geluk. Met veel bezieling en een slepende timing spelen de Duitsers hun progressieve postcore op hoog niveau. (RvE)
Roadburn is van oorsprong een stonerrockfestival en dat is ondanks de muzikale verbreding ook nog steeds waar de meeste mensen voor komen. Dus staat het in het genre legendarische Karma to Burn [tweede foto] voor een tot de nok toe gevuld Midi theater te spelen. Het instrumentale trio beschaamt dat vertrouwen niet en groovet het dak eraf met een barrage aan riffs, riffs en nog eens riffs. Geen solo's, geen psychedelische geluidseffecten, geen zang, maar een zuivere hoogmis van het gesyncopeerde ritme. Een hoogtepunt van dit festival. (MtH)
Het grootste deel van dag twee van Roadburn staat in het teken van Only Death Is Real het door metallegende Tom Warrior gecureerde festival-in-een-festival. Headliner daarop is zijn eigen nieuwe band Triptykon, die op Roadburn zijn eerst optreden ooit zal geven.
Een ander beoogd hoogtepunt is door de programmaverschuivingen de opening geworden: naar de reünie van Thorr's Hammer [derde foto] wordt zo mogelijk nog reikhalzender uitgekeken dan naar Greg Andersons eerdere show met Goatsnake. De band rond Anderson, zijn sunn 0)))-maatje Stephen O'Malley en de Noorse zangeres Runhild Gammelsæter speelt door de noodgedwongen omzettingen in het tijdschema echter veel vroeger dan gepland, waardoor veel liefhebbers een groot deel van de set missen.
Zij die er wel zijn krijgen meer dan waar voor hun oplettendheid. Thorr's Hammer, dat een vijftien jaar oude ep als enige wapenfeit heeft, stoelt op de van sunn 0))) bekende dronedoom, met drie toegevoegde waarden: drums, een dikke Noorse blackmetalvibe en bovenal Gammelsæter. De hoogblonde schone verschijnt in een elegante zwarte galajurk op het podium en heeft in het begin nogal moeite om zich een houding te geven te midden van het gitaargeweld, getuige haar zenuwachtige glimlachen.
Als ze echter, met de blik op oneindig, overschakelt van cleane vocalen naar grunts valt het allemaal indrukwekkend op zijn plek, mede geholpen door smaakvolle blackmetalvisuals van Noorse landschappen en Anderson en O'Malley, die hun gitaren de hoogte in heffen ter aanbidding van de priesteres in het midden. Zelfs de droogkomische toneelknecht, die gedurende het hele festival al een non-running gag opvoert met zijn doodgemoedereerde slakkengang over de bühne, knielt eerbiedig voor Gammelsæter als hij haar microfoonproblemen komt verhelpen.
Er wordt zelfs nog een nieuw nummer gespeeld en langzaam groeit ook Gammelsæter meer in haar rol, met wat voorzichtige invisible oranges en grimmige blikken. Als ze zich, ineens weer vrolijk lachend, in het Noors tot het publiek wendt, krijgt de show een surrealistische Eurovisiewending, maar dat doet niets af aan de enorme kracht van de muziek. And the twelve points go to... Norway! (TG)
Trinacria [vierde foto] is een project van enkele leden van Enslaved, het damesduo Fe-Mail en nog een aantal muzikanten. Tinacria brengt theatrale nummers waarbij de dames van Fe-Mail hoorn, noise en andere elektronische geluiden in de mix gooien. En ook al moeten ze vaak het onderspit delven voor de goed geoliede gitaarriffs, de combinatie heeft zeker een meerwaarde. (HvdL)
Blackmetaltopact Darkthrone speelt nooit live wegens principiële bezwaren van bandlid Fenriz. Zanger Nocturno Culto is wat minder streng in de leer en wil met zijn andere band Sarke best komen als het grote muzikale voorbeeld Tom Warrior ze uitnodigt voor Roadburn. Het probleem is dus wel dat hij vrijwel geen podiumervaring heeft en zich totaal geen houding weet te geven, zeker niet tijdens de instrumentale passages. Het surrealisme bereikt zijn top als Nocturno Culto uit pure wanhoop over wat te doen maar met een lullig zwart handdoekje bandleider Sarke koelte gaat toewuiven.
De meningen zijn een beetje verdeeld of het de meest gênante vertoning ooit was of dat het wel ontwapenend is, zo een zichtbare doodzenuwachtige zanger van een stoere metalband. De eerste groep is daarbij sterk in de meerderheid, maar die ziet uit irritatie daarover wel over het hoofd dat de band zijn tot op de kern gestripte metal goed speelt, dat Nocturno Culto weer aantoont een van de beste stemmen in de extreme metal te hebben en bovenal dat de Celtic Frostvererende band hier perfect geprogrammeerd staat.
Naast zowat alle nummers van het sterke debuut Vorunah, worden ook nog twee prima nieuwe tracks gespeeld, hoewel ook daar Nocturno Culto het showtechnisch verpest door de nog niet uit het hoofd geleerde teksten van papier te zingen. (MtH)
De windmachines blazen golven in de podiumgordijnen, als voorteken van de aankomende storm van Triptykon [onderste foto] . Het eerste officiële optreden begint zoals het album, met 'Goetia', maar de beoogde overrompeling wordt verhinderd door geluidsproblemen. Die worden gelukkig vrij snel opgelost, maar de valse start is dan al een feit.
Onverschrokken en verrassend pakt Warrior meteen door met een reeks oude Celtic Frosthits. Ze worden in de doomy Triptykonstijl gespeeld, wat niet overal even voordelig uitpakt, maar uiteraard is er verder geen enkele reden tot klagen over een setlist met krakers als 'Circle of the Tyrants', 'Procreation (of the Wicked)', 'The Usurper' en 'Dethroned Emperor'. Zeker niet als bij dat laatste nummer de vocalen - al is het dan opnieuw met behulp van een spiekbriefje - worden verzorgd door Nocturno Culto; een natte droom voor iedere blackmetalfan.
De vraag na al dit lekkers (ook het meer recente werk komt uiteraard ruim aan bod) is wel wat Warrior nog in gedachten heeft als spetterende finale van de anderhalfuur durende show, maar zijn keuze voor 'The Prolonging' blijkt de enige juiste: twintig minuten groteske gotische groovedoom in optima forma, met altijd weer dat gepatenteerde verzwelgende gitaargeluid van Warrior. Daarmee weet hij zelfs een brug te slaan tussen de twee kampen in het Roadburnpubliek, de traditionele stoners en de avantblackmetallers; tot ver achter in de zaal gaan de hoofden op en neer. (TG)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2010-vrijdag/20062/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: