Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zaterdag start met een screening van Schrei 27, een filmproject waarvoor Diamanda Galás samenwerkte met Davide Pepe. Het Patronaat is voor de gelegenheid tot filmzaal omgebouwd. Harde zwart-witbeelden en röntgenfoto's suggereren een foltering in de beklemmende sfeer van een mentale instelling waaraan Galás' gekrijs een extra dimensie toevoegt. Na de screening vertelt ze in een interview over het project, haar invloeden, polyritmiek - inclusief een straffe solo - Griekenland en haar afkeer van middelmatigheid en specifiek r&b-kerstmuziek. Het brein is een spier die continu getraind moet worden. Ofwel Galás' metafoor voor het leven.
Yodok III [bovenste foto] bestaat uit Dirk Serries, Kristoffer Lo en Tomas Järmyr. Met drums, gitaar en blazers bouwt het trio een spannende set op die geleidelijk van geluidskleur verandert. Abstract gitaarspel en jazzy drumpartijen gaan over in een minimaal drone-landschap waarin de drums gaandeweg wegsterven. Lo's koperblazers kleuren daarbij de ambient sfeervol in. Tijdens de opbouw van de finale neemt het volume toe en wordt de percussie weerom opgedreven.
Brothers of the Sonic Cloth [foto hierboven] is een trio - live een viertal - dat zich verzamelt rond Tad Doyle, in de jaren negentig gekend als frontman van TAD. De band rolt haar sonische tapijt uit over het hoofdpodium terwijl de visuele lavastromen synchroon het publiek in rollen. De nummers zijn lang, de riffs monotoon, de solo's sporadisch en de melodieën minimaal. BotSC rolt als een pletwals over het podium, al staan de individuele nummers niet steeds op zichzelf. Tijdens een snarenwissel - wat uiteraard door een roadie gebeurt - waagt Doyle zich zelfs solo aan een vocale mantra. Niet wereldschokkend maar wel een aangenaam weerzien.
MisÞyrming [foto hieronder] is dit jaar artiest in residentie. Het viertal heeft de naam het summum van de IJslandse blackmetalscene te zijn, maar die is natuurlijk niet zo gigantisch groot. De band speelt een strakke set die redelijk theatraal overkomt. De jongelieden dragen een soort uniform en ze zijn geschminkt alsof ze recent uit de grond gekropen zijn. Ze spelen hun debuutplaat, waarbij ze na een paar nummers het podium verlaten om even later het werk te hervatten. Strakke metalriffs worden afgewisseld met tragere, meer symfonische stukken en de zang neigt eerder naar hardcore of punk dan naar metal. Energiek, maar de band verlaat zelden de vaak bewandelde paden. Hypes moeten niet altijd geloofd worden.
Het Engelse Crumbling Ghost pakt vervolgens de Extase in met een traditionele doch eigen interpretatie van acid folk. Eigen materiaal en traditionals versmelten in een set die breekbaar is en af en toe zwaar de psychedelica induikt door middel van twee gitaren. A-capellapartijen van zangeres Katie Harnett geven de set extra cachet. Pure, tijdloze psychedelica die rechtstreeks van het pastorale Britse platteland geplukt is.
Wierook en doodshoofden op versterkers. En rook. Veel rook.La Muerte [foto hieronder] lijkt rechtstreeks uit de jaren tachtig naar het heden gekatapulteerd maar de band is allesbehalve een anachronisme. De gruizige podiumprésence, waarbij de zanger met een jutezak over het hoofd de show steelt, past bij de apocalyptische rock die dit Brusselse kwintet anno 2016 nog unieker maakt. Na een decennialange stilte stond La Muerte er vorig jaar plots weer en de show op Roadburn geeft aan dat deze muzikale boodschap eigenlijk tijdloos is. En dat geldt ook voor de evergreen ‘Kustom Kar Kompetition’. Een ruige show.
Lugubrum Trio sluit het podium van de Extase af. Na een kort intro met trompet introduceert Midgaars het publiek aan de naar eigen zeggen beste blackmetalband ooit en hij gordt zijn gitaar om. Het trio vermengt metal met Afrikaanse ritmes, pastorale melodieën en andere niet alledaagse invloeden terwijl Midgaars een eigengereid taaltje toevoegt. Het resultaat is een unieke en heel strak gespeelde trip waarin de metalgeest rondwaart terwijl de contrasten tussen verschillende muziekstijlen voor bijzondere combinaties zorgen.
Op het einde van deze lange dag werkt Neurosis [onderste foto] op het hoofdpodium de eerste van twee twee uur durende sets af. In twintig minuten passeren twee nummers, gestoeld op basalten muren gitaargeluid, meervoudige percussie en de zang van Von Till en Kelley. Het geluid is immens.
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-de-zaterdag/26663/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: