Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rond half zeven staat er al een dikke rij voor de kassa. In de Extra Heavy Stage (Kleine Zaal) mag Sunn O))) (foto) aantreden. Voor het optreden verwacht ik dat de kleine zaal aan puin is, als Sunn O))) heeft gespeeld. Vandaag valt dat echter mee; nimmer wordt je meegevoerd in de donkere geluidserupties die de band produceert. Het hoogtepunt van de set, voor zover we over een hoogtepunt kunnen spreken, is wanneer de gitaren neergelegd worden en er enkel duistere tonen door de zaal spoken. Deze zijn afkomstig van de herriemakers John Wiese en Rex Ritter, die je doen voelen alsof je een kijkje neemt in de hel. (MvdH)
De BatCave is werkelijk helemaal afgetopt voor het concert van Hypnos 69. Nu moeten de Belgen het nog waar maken. Dat doen ze en hoe.
De hoogtijdagen van Rush en Pink Floyd herleven in de lang uitgesponnen nummers. De ene saxofoonsolo is nog niet afgelopen of daar gaat de gitarist al weer loos. De podiumpresentatie is daarbij niet ideaal, daarvoor wordt er te ingespannen gemusiceerd. Veel doet het er ook niet toe, want de mensen achterin de Heavy 70’s Stage, waarin de BatCave voor een avond is omgedoopt, kunnen toch niks zien. Wat bij Hypnos 69 helaas ook aan Rush en Yes doet denken is de piepstem van de zanger. Gelukkig is de muziek grotendeels instrumentaal, want de zang verbreekt eerder de betovering dan dat hij iets toevoegt.
Astrosoniq doet in de Grote Zaal van 013 (Spacerock Stage) wat het altijd doet, namelijk het hele concertpodium de ruimte in spacerocken, deze keer min of meer voor een thuispubliek. De Ossche band legt het daarbij op techniek af tegen de muzikaal verwante zuiderburen van Hypnos 69, maar klinken wel losser en groovender. En in de persoon van Fred van Bergen hebben ze een uitstekende zanger. Jammer dat de typisch Hollandse "wij zijn ook maar gewone jongens"-houding afbreuk doet aan, de met achtergrondprojecties opgebouwde, muziek. Wat dat betreft zouden ze eens wat tips moeten inwinnen bij vaste gastmuzikant Willem Geerts. (MtH)
Alle mannen die southern rock spelen, moeten mannen met baarden zijn. Erik, Bryan, John en John, die hebben baarden, die hebben baarden. Alleen gitarist Ryan Lake blijft achter. Maar ja, bij ZZ Top was er ook één zonder. En daar rockten ze er niet minder om. Zo ook bij Alabama Thunderpussy (foto). En niet alleen het haar op het podium was in beweging: binnen de tijdsduur van één nummer, was ook de rest van de Kleine Zaal een golvende haarmassa. Ritmisch gingen alle hoofden op en neer, op de snoeiharde en compromisloze hardrock van de band uit Virginia. Een schoonheidsprijs wint de band misschien niet met zijn uitstraling en muziek, maar smerig kan soms ook erg lekker zijn. (TH)
De zanger/gitarist komt uit Thee Hypnotics, de bassist uit Penthouse en de drummer sloeg nog op de vellen bij Gang Of Four. De CV's zijn er, nu de resultaten nog. Black Moses maakt de verwachtingen helemaal waar, al lijkt een groot deel van het publiek daar anders over te denken, gezien de leegte van de BatCave. Dat zal aan het soort muziek gelegen hebben, want veel 'stoner' is er niet aan. Het is vuige hardrock wat de klok slaat. Denk oude Hellacopters, maar dan met een vleugje soul. Bassist Graeme Flynn en drummer Dave Axford zijn het type ritmesectie dat veel meer kan dan alleen de maat houden, wat ze met verve bewijzen in een nummer waarin zanger/gitarist Jim Jones zijn Gibson ES even in de hoek zet.
Jones, die bedenkelijk veel op die gitarist van Roxette lijkt, klaagt een paar keer dat hij zijn stem kwijt is. Toch gaat hij stug door. Op de gitaar kan hij ook meer dan de geijkte bluesriffs spelen; zijn spel doet denken aan Matt Verta-Ray (Speedball Baby) en Judah Bauer (Blues Explosion). Al met al staat hier een band, die vele malen beter is dan het gemiddelde niveau in het zo overvolle 'vuige hardrock'-hoekje, zich helemaal uit zijn naad te spelen voor een handjevol mensen. Zij die blijven, worden dan ook steeds vocaler in hun aanmoedigingen en vragen zelfs om een toegift. Die komt niet, maar Black Moses zien we graag nog eens terug op een passender bill. (MtH)
Bandana door zijn zwarte krullen en een legerjackie. Als een Vietnam-veteraan staat de staat de goedlachse woestijnrocker Brant Bjork op het Spacerockpodium. De man, die met zijn Brant Bjork and the Bros nog het trouwst aan het geluid is gebleven van zijn vorige broodheren, Kyuss en Fu Manchu. Maar dan allemaal een versnelling trager, waardoor het nog wat broeieriger wordt. Maar waardoor het, mede door het zachte geluid, ook wat power inlevert. Daar kan de verschijning van Ed Mundell geen verandering in brengen. Een goed optreden, maar of we nu omver werden geblazen... (TH)
Uit dezelfde stal als Alabama Thunderpussy zijn de drie heren van High On Fire (foto). Met de geboorte van het laatste olifantenkindje Blessed Black Wings mogen ook deze rauwdauwers zich verheugen op een uitpuilende Kleine Zaal. In de verte doemt het drumintro van Devilution op en Matt Pike mag daarna ook zijn vuige gitaarspel ten toon spreiden. Er wordt stug doorgeploegd met songs van voorganger Surrounded by Thieves en Blessed Black Wings. Visueel is het hardwerkende spel van zanger/bassist Matt een lust voor het oog, maar de stoïcijns kijkende Preston ontbeert ook ontzag. Na dik drie kwartier zijn we suf gebeukt en het zou me niets verbazen als de houthakker op de drums aan de zuurstoftank moet, na deze 100 vuistslagen in je gezicht.
Na een half uur krabbelen we op en zien we de drie heren en dame van Electric Wizard uit het blowhok backstage kruipen. Deze bastaardzonen en dochter van Black Sabbath dreunen de alcohol uit je kop met hun stroperige sound. Dat ze erbij staan als zombies en dat zanger Jus live niet vervormd klinkt, mag de pret niet drukken. Met hun intense spel zuigen ze iedereen toch wel leeg. Alsof Graaf Dracula zelf aanwezig was. Jammer dat na een paar nummers de snare van drummer het begeeft. De vaart is er hierdoor even uit maar de combinatie van nieuw werk (van We Live ) en Dopethrone mag er zijn. Waar veel bands naar het einde toe wat verslappen slaat the Wizard juist toe als we richting de finale gaan. ‘Supercoven’ wordt ingezet, eerst ultradoom, maar uiteindelijk wordt er meer tempo tegenaan gegooid. Zo keren we net voor het einde toch nog terug op deze planeet en kan iedereen moe maar voldaan, en vooral veilig, de Heavy Stage verlaten. (MvdH)
HULK heeft in Nederland altijd al een grotere staat van dienst gehad dan binnen hun eigen landsgrenzen. Ook vanavond stonden de Belgen voor een volgepakte Batcave. Helaas konden ze hun status van gevierde band niet compleet waarmaken. Natuurlijk klonk de licht artistieke stoner lekker in het gehoor, maar echt overtuigen deed het drietal vanavond niet. Ze hebben Nederland op betere optredens getrakteerd.
Het artistieke stond ook op de voorgrond bij Space Ritual (foto). De ex-Hawkwind leden brachten spacerock, die tegen het progressieve aanschurkte. Met saxofoon, synths, foute bloesjes, een te kleine zeepbellenmachine en gogo-danseres was er genoeg te zien. Het publiek ging er dan ook eens goed voor zitten en liet de trip rustig over hun heen komen. Murw gebeukt door het geweld in andere zalen, was dit een aangenaam rustpuntje.
Mensen die niet genoeg kregen van datzelfde geweld verplaatsten zich terug naar de Kleine Zaal, waar Orange Sunshine het ingeslagen pad van Alabama Thunderpussy en Electric Wizard tot laat in de nacht bleef volgen, met hun sterk aan Blue Cheer refererende rock. (TH)
Roadburn liet met deze avond zien dat het een grote speler is in de stonerwereld. En niet alleen in Nederland. Dat bewees onder andere de bebaarde man aan het eind van de nacht, die met een met een bordje “Paris, France” een lift probeerde te krijgen.
» Bezoek de 3VOOR12 website voor audio- en videofragmenten
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn/9155/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: