Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In Brussel spreekt men overwegend Frans en dat zal niet veranderen, zelfs niet wanneer een Nederlandse band als John Wayne Shot Me het podium siert. Zanger Thijs van den Broek spreekt het publiek consequent in het Frans toe, met de nodige verwarring van dien, al wordt deze inspanning natuurlijk ook geapprecieerd. Wat echter minder verdraaglijk is, zijn de Engelse tussenwerpsels van de drummer.
Laat ons het dan eens over het optreden in kwestie hebben en meteen ook hulde brengen aan deze vrolijke Ammerzodenaren, de lichtpuntjes van de avond. Kernwoorden: lief, schattig, origineel en afwisselend. Een geluksrobot, een kruimeldief en een klein blaas- en draagbaar keyboardje behoren tot de componenten voor een geslaagd concert. Voor verveling geen plaats bij John Wayne Shot Me – zij weten immers dat het beter is een goed kort liedje te spelen dan een saai lang. Drummer Geert van Beers zorgt voor een ‘wat krijgen we nou?’-moment wanneer hij, zonder versterking, zingend de zaal rondkuiert, slechts begeleid door een lieflijk keyboard. Gegniffel en applaus verzekerd.
Pauze. Nietsvermoedend staar ik wat naar het podium, waar een roadie van Rogue Wave het beste van zichzelf laat zien, zijnde een flinke partij bilspleet. Erger nog: het is de tweede roadiebilspleet die ik in twee dagen heb mogen aanschouwen. Laat het alstublieft geen trend worden. Als Rogue Wave het eerste nummer gespeeld heeft, begin ik echter in te zien dat deze roadie een nobel plan in gedachten had: iedereen wegjagen voor we nietsvermoedend aan de volgende band zouden worden blootgesteld. Inderdaad, Rogue Wave valt tegen. Of, zoals ze zelf zingen, “Everything was perfect ’til you came along”.
Waarom? Wel, ten eerste heb ik zelden zulke monotone zang mogen aanhoren als die van Zach ‘de zaag’ Rogue. Dit komt het allerpijnlijkst naar voren in de vernietigende cover van Nirvana’s ‘I’m on a Plane’, dat ik eigenlijk alleen herken aan de tekst, aangezien ik mij voordien nooit had kunnen voorstellen dat dit nummer zo saai gebracht kon worden. De zang is eigenlijk een pars pro toto voor het hele klankenarsenaal van Rogue Wave: vervelend en monotoon. Het muzikale verhaal van elk liedje komt neer op een opgewekt gedeelte, waarop het goed marcheren is, en een droevig stukje om de vorige euforie te temperen. Zulke ingetogen gedeeltes dienen onverwacht op te duiken en de luisteraar met verstomming te slaan. In het geval van Rogue Wave kan een doorsnee persoon met een doorsnee ontwikkeld ritmegevoel echter perfect aanvoelen wanneer de break er zal komen. Elke keer! Zou niet mogen!
Gelukkig heeft Rogue Wave drie fans, die op tijd en stond voor een herkenningsapplausje zorgen en zelfs om verzoeknummers schreeuwen. Ook mag de band, na aanhoudend applaus, terugkomen voor een bisronde. Er zijn dus mensen die dit goed vinden, al is de zaal tegen het einde van de show opvallend leger dan aan het begin.
http://www.kindamuzik.net/live/rogue-wave/john-wayne-shot-me-rogue-wave/8871/
Meer Rogue Wave op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rogue-wave
Deel dit artikel: