Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als voorprogramma van je broer je vader voor rotte vis uitmaken, tot groot enthousiasme van een volle zaal... Dat kan alleen Martha Wainwright [foto rechts] zijn, als ze ‘Bloody Motherfucking Asshole’ zingt, als opwarmertje voor het concert van broer Rufus Wainwright. Dat krijg je dus, met zo’n ongekend muzikaal gezin als de Wainwrights, die hun familiaire frustraties als bron van inspiratie gaan gebruiken...
Martha Wainwrights herfstige, aan Van Morrison of Jackson Browne refererende singer-songwriterspop is prima verteerbaar, en ook erg toepasselijk gezien het weerbeeld, maar uiteindelijk voegt het weinig toe. Het is leuk uitgevoerd, dat wel, maar Martha's muziek is ook erg gewoontjes en klinkt nogal dertien in een dozijn. Haar charmante verschijning, een knappe uitvoering van het eerder genoemde ‘Bloody Motherfucking Asshole’ en een mooi gezongen chanson tot besluit maken wel weer wat goed, maar over de hele linie schiet Martha vooralsnog te kort.
Grote broer Rufus Wainwright [foto links] voelt zich prima op zijn gemak in de chique ambiance van de Groningse Stadsschouwburg, normaliter een theater. Het is ook de perfecte locatie voor de barokke popmuziek van de ‘Verlosser der Homo’s.’
Rufus heeft een goede band meegebracht, die hem het gehele concert nagenoeg foutloos begeleidt. Natuurlijk zorgt Rufus dat hij zelf in het middelpunt van de aandacht staat. Dat doet hij niet alleen door humoristische opmerkingen te maken tussen de nummers door, maar vooral door zijn zang. Hij heeft een fantastisch stel stembanden en zijn gedragen, ietwat nasale zangpartijen roepen vergelijkingen op met Jeff Buckley. Muzikaal is het ook dik in orde. Barokke, bombastische liedjes, waarin pop, opera en folk worden samengevoegd tot een uitbundig, kwalitatief zeer hoogstaand geheel. Net als Jeff Buckley overigens, brengt Rufus ook een versie van Leonard Cohens ‘Hallelujah’ ten gehore. Maar waarom één liedje van Cohen spelen, als je er ook twee kan doen? Dus wordt het publiek ook nog getrakteerd op een schitterende uitvoering van ‘Chelsea Hotel # 2’.
Bij de eerste toegift gaan alle registers open en wordt er een flinke show van gemaakt. Gehuld in witte toga’s komen de bandleden weer op het podium en doen ze een dansje, terwijl er een houten kruis het podium wordt opgesleept. Rufus wordt aan het kruis ‘genageld’ en zingt vervolgens ‘Gay Messiah.’ Erg fout, maar ook erg grappig. Na de laatste toegift, die in badjas en op kousevoeten wordt uitgevoerd, valt er maar één conclusie te trekken: rasentertainer Rufus Wainwright is een uitzonderlijk talent.
http://www.kindamuzik.net/live/rufus-wainwright/rufus-wainwright-martha-wainwright/11333/
Meer Rufus Wainwright op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rufus-wainwright
Deel dit artikel: