Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Trix is reeds flink volgelopen als Priestess iets na achten de avond opent. Het viertal uit het Canadese Montréal brengt een soort van melodieuze heavy metal waarbij er plaats is voor strakke ritmes, sporadisch exuberant gesoleer en haast vrolijke stemmen. Beide gitaristen en de drummer wisselen de zang af zodat er toch wat variatie in Priestess' set sluipt, maar echt spannend wordt het zelden, ook al zit er heel wat kracht in de riffs van dit jonge viertal.
Centurions Ghost is uit heel ander hout gesneden. Op hun MySpace-site noemen ze zichzelf "London's Heaviest Metal" en dat schijnen ze te menen. Het viertal brengt een combinatie van sludge en doom en de schreeuwerige zang van Mark Scurr eist permanent de aandacht op, helaas met gematigd succes. Tijdens de rustigere passages vervalt de band in een ongeëvenaarde saaiheid.
De podiumopstelling van Bigelf is veelbelovend. Het podium wordt gedomineerd door twee vintage orgels waartussen zanger/toetsenist Damon Fox, geschminkt en getooid met hoge hoed, plaatsneemt. Wat volgt is een mengeling van psychedelica, progrock, een snuifje metal en symfonische glamrock. Muzikaal tapt Bigelf dus uit vele vaatjes maar het resultaat is vaak te eenvormig. De lichtexcentrieke show blijkt dan ook het belangrijkste handelsmerk van Bigelf te zijn.
Saint Vitus [foto] trekt na een langdurig hiaat anno 2010 weerom door Europa, en dit met de welluidende ondertitel 'Bring the Doom 2010'. Van een toonaangevende doommetalband die vooral in de jaren tachtig furore maakte, verwacht je geen vernieuwing en dat is sinds de eerste noten duidelijk. Met 'Living Backwards' en 'I Bleed Black' wordt de toon gezet voor een oerdegelijk concert waarin loeiharde lome metal de verzamelde menigte platwalst. Dit alles met een glansrol voor de aan de microfoon gekluisterde Scott "Wino" Weinrich die zelfs grappend aan het publiek vraagt of het volume niet te luid is.
Naar het einde van het concert toe verdwijnt Wino enkele keren van het podium, wat aanleiding geeft tot te lange drum- en gitaarsolo's. Doch afgezien van dit euvel speelt Saint Vitus vooral de rol die van een archetypische doommetalband te verwachten valt. De band put uit de hoogtepunten van zijn historische oeuvre, waarbij uiteraard 'Saint Vitus' niet kan ontbreken. Tijdens een afsluitend nummer verdwijnt Wino zelfs crowdsurfend in het publiek terwijl gitarist Chandler freakerig zijn solo's over de eerste rijen uitstrooit. Niemand had anders verwacht.
http://www.kindamuzik.net/live/saint-vitus/saint-vitus-bigelf-centurions-ghost-priestess/19788/
Meer Saint Vitus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/saint-vitus
Deel dit artikel: