Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"POSTROCK" stond er in grote letters op de Ekko-posters die Salvatore aankondigden. Inmiddels is ook deze hokjesbenaming aan enorme inflatie onderhevig en wordt het stickertje op van alles en nog wat geplakt. Ondergetekende maakt zich er ook schuldig aan overigens. Laat daar geen misverstanden over bestaan. Vanavond zou het dus postrock worden… En dan weet je dus nog steeds hoegenaamd niets.
Salvatore op plaat, dat zijn droning loops, herhalingsoefeningen én een paar extraatjes die het klankpalet van kraak en smaak voorzien. Transparante, licht jazzy, wiegende, warme instrumentale nummers zijn daarvan het gevolg. Zwaar leunend op het meer toegankelijke werk van Tortoise, dat wel, maar voorwaar: er zijn ergere bands om op te lijken! En inderdaad, zo zonder zang en met een zekere uitgestrektheid in de composities, is de benaming postrock zo gek nog niet.
Live heeft Salvatore echter wat anders in petto. Waar je een vrijgevochten improviserende houding verwacht, vol verrassende wendingen, was dit concert een doodsaaie exercitie. Braaf werden de beats neergelegd, een basloopje uitentreuren herhaald en de riffjes en synth-textuur eroverheen gedrapeerd. Daar bleef het dan wel bij. Resultante: een allesoverheersend gevoel te maken te hebben met een kwintet dat muziek speelt die je ook met twee man zou kunnen maken. Een baspartij als die van Salvatore speel je een keer in en laat je door je sampler herhalen zo lang je wilt. En een drumcomputer voldoet even goed als deze menselijke variant. Met andere woorden: het was strak, maar leidde totaal nergens naartoe. Niet naar een spanningsboog, niet naar een opbouw, niet naar een climax.
Liftmuziek, kale, vrij klinische muzak; Salvatore grossierde erin, neigde naar ambient, van het slaapverwekkende soort. Dan kun je wel met een melodica gaan stoeien, of op een paar bongo's roffelen; wat er niet is, kun je daarmee ook niet meer redden. Gebruik dergelijke instrumenten liever als ze echt iets toevoegen aan je geluid. Eén keer lukte dat heel aardig toen een luit in het spel gebracht werd: het leverde zelfs een aardig nummer op met kop én staart, dat helaas totaal om zeep geholpen werd door hemeltergende samples van Arabische gezangen. Totaal overbodig, zonder dat ene onbenoembare, zeg maar: die vonk.
Conclusie: op hun albums komt Salvatore op hun beste momenten in de buurt van mooie wijdse klankvelden in de richting van Tortoise, de behaaglijke deken die American Analog Set heet en zelfs repetitieve gitaardrones als bij Appliance. Live moet er echter een zesde bandlid achter de mengtafelknoppen aan te pas komen om niet alleen een geweldig geluid neer te zetten (want dát hadden ze!), maar vooral te proberen de nuances aan te brengen met zijn goocheldoos aan chorus, delay en andere effecten. Helemaal triest is het te moeten vaststellen dat de sporadische luidruchtige erupties aan het eind van de set juist door zijn werk werden bereikt. Terwijl de band zelf niets anders deed dan wat ze de hele tijd al deden. Als een locked groove, zonder begin en zonder eind. Tsja, waarheen leidt dan de weg heren?
http://www.kindamuzik.net/live/salvatore/salvatore/5071/
Meer Salvatore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/salvatore
Deel dit artikel: