Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op zomaar een septemberdinsdag wandelde een vrouw door de staten van Rotterdam. Ze liep via het Centraal Station langs de Pauluskerk van Dominee Visser en de ontelbare Chinese restaurants aan de beruchte Kruiskade. Ze droeg haar opvallende sneakers onder een afzichtelijke legging en een lange jacket, waaronder ze haar broodmagere lichaam verborg.
De dromerige blik in haar ogen en de nerveuze glimlachjes naar passanten trokken de aandacht, terwijl de trams blindelings haar iele verschijning haast omverreden. De naam van deze mysterieuze gedaante: Sandy Dillon.
De Amerikaanse ontwikkelde haar zang- en pianokunsten in het nachtclubleventje van New York. Het was in die verguisde Tom Waits-wereld van jazzclubs, homobars, verlaten kroegjes en knipperende straatverlichting waar ze begon, daar liggen haar roots. Zo speelde ze heel even Janis Joplin in een geflopte musical op Broadway, voordat ze een onwaarschijnlijke samenwerking aan ging met hiphopproducer Man Parrish en een contract kreeg aangeboden bij een major. Niet voor lang.
Het wispelturige karakter van de eigenwijze Dillon resulteerde snel genoeg in onenigheid met het platenlabel. Uiteindelijk bracht ze voor een onafhankelijk label een reeks prachtige albums uit, waarop blues, country, rock en jazz op een intense wijze samensmolten met haar openhartige songteksten over religie, incest en hoe het is om als Sandy Dillon door het leven te gaan. Het moet eenzaam zijn om Sandy Dillon te wezen.
Twee jaar geleden, nadat ze een schitterend album had gemaakt met de Franse componist Hector Zazou, overleed plotseling haar man en trouwe muziekpartner aan een hartaanval. Daardoor veranderde haar leven op een ingrijpende manier. Steve Bywaters kende ze sinds haar tienerjaren en sindsdien waren ze onafscheidelijk geweest. Opeens was hij er niet meer, dus werd Sandy Dillon Nobody's Sweetheart, zoals ze zelf eigenlijk al aangaf met de titel van haar meest recente album. Toch pakte ze de draad snel weer op.
Op een doordeweekse dag speelde Dillon in Rotown, de club die haar een hele poos terug als een ware heldin binnenhaalde. Toen was het kleinschalige optreden zo'n groot succes, zowel voor haar als voor de aanwezigen, dat ze spontaan een tweede (en gratis toegankelijke) avond erachteraan plakte. Het is dus niet gek dat ze Rotown opnieuw opnam in haar drukke concertagenda.
Zoals de bewegelijke Dillon achter haar piano zat, deed haast aan als een déjà vu. Toch had ze veel nieuwe verhalen te vertellen. Lang niet altijd waren de bruggetjes tussen de songs samenhangend.
Van nachtmerrie naar droom, zo zei ze zelf. Zo verhaalde ze over uitvallende tanden en andere nachtmerries. Ieder akkoord dat ze daarna aansloeg op de piano leek als een hamerslag door de rokerige lucht te sidderen. Soms stond de onrustige Dillon heel even op om het vreemde apparaat, dat stond uitgestald op haar piano, te bespelen. Aan haar rechterzij werd ze op weergaloze wijze bijgestaan door een doorgewinterde country- en bluesgitarist. Het leek een vreemde combinatie, maar het werkte als geen ander. Net als even de aandacht leek te verslappen, gaf ze haar getormenteerde liefdesballades een fikse opdonder. De excentrieke Dillon had de gekte van iemand als Captain Beefheart, maar evenzoveel beheerste ze het poëtische van een oud-punkmeisje als Patti Smith of een lieflijke schoonheid als die van Tori Amos. Voor zolang het duurde, gaf ze je het gevoel dat ieder besef van tijd en werkelijkheid als sneeuw voor de zon verdween. Die innerlijke schoonheid vormt een schril contract met haar buitenkant en het moderne klankentapijt dat ze over haar laatste cd Nobody's Sweetheart uitrolde.
Het is niet nodig om met dure woorden te smijten. Legendarisch, meesterlijk of geniaal was het allemaal niet, daarvoor is Dillion te excentriek, te experimenteel en te aandoenlijk. Eigenlijk is ze een heel klein beetje beetje zielig, maar Sandy Dillon in Rotown was wel een bijzondere belevenis. Eentje waarvan je pas na afloop besefte dat het misschien toch wel geniaal was.
http://www.kindamuzik.net/live/sandy-dillon/sandy-dillon/4107/
Meer Sandy Dillon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sandy-dillon
Deel dit artikel: