Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Soms zit je als recensent met een moeilijke keuze; een dilemma. Voor de draad ermee dan maar meteen. Hoe een concert te beoordelen waarbij de band een perfecte show speelt, maar je er in de zaal weinig tot niets van kunt horen? “It’s perfection, it’s perfection...”; zingt Sergeant Petter voorman Petter Folkedal in het tweede nummer van zijn meer dan verdienstelijke debuutalbum It’s a Record. En aan zijn muziek zal het zeker niet liggen. Op de plaat is het dan ook genieten geblazen; een lieftallige jongeman speelt zoetgevooisde melodieën vol warme sferen. Ambachtelijk en innemend. Perfectie en dergelijke liggen meer dan eens op de loer.
Live staan Petter en zijn secondanten meer dan hun mannetje. Meer nog dan op plaat speelt de pedal-steel gitaar een belangrijke rol en Petter’s stemgeluid is balsem voor de roestige zielen onder ons. Laat er geen misverstand over bestaan: Sergeant Petter heeft met It’s a Record het toch wel wat ingekakte en tot een herhalingsoefening van net niet losgaande bandjes vervallen Excelsior label van een sprankelende, twinkelende release voorzien. En diezelfde vaardige handen en stembanden blijven in een live-setting fier overeind.
Iets te straf zelfs als je het mij vraagt. Dat het niet te genieten was vanavond in De Helling, komt geheel voor rekening van hun geluidsman. Weet ik het dan beter? Grote muil en verder niks daarachter? Dat valt wel mee. Zelfs met mijn beperkte ervaring qua livemix weet ik dat het anders had gekund. Wat zeg ik? Had gemoeten! Sergeant Petter’s muziek vraagt om een bepaalde warmte in het geluid, een deken van speels genot hoort het te zijn. Niet de doorgedraaide pulp die Meneer de Geluidsman er van bakte. En waarom ging het dan zo hopeloos de mist in? Bij opkomst stond de drum te hard, dat viel meteen al op. Geen probleem, kan gebeuren. Dan schuif je die een beetje dicht, komt de rest er met gemak overheen. En is het fijn luisteren. Maar wat gebeurde er? “Ojee, de drum is wel erg hard, dan draai ik de rest ook maar omhoog, hoor je tenminste alles…” Tuurlijk, moet je vooral doen. En dus werden letterlijk alle kanalen al na vijf nummers maximaal uitgestuurd. En wat krijg je als je op hoog volume draait zonder “headroom”? Dan is er in de versterkers of de luidsprekers geen ruimte meer voor een gepassioneerde uithaal, of een snerpende solo. Ja, dan kraakt het al gauw en is het geluid over de hele linie schel, scherp en knetterend. Maar dat hoor je niet meer als geluidsman, als je elke avond in deze herrie staat. Want, waar iedere muziekliefhebber bij rockconcerten weet dat hij zijn gehoor maar beter kan beschermen, wil er op zijn veertigste nog iets te genieten vallen, zo staan de “pro’s” elke avond onbeschermd achter hun mengpaneel hun oren om zeep te helpen. En laat die schade nu met name liggen in de frequenties die vanavond het geluidsbeeld zo dramatisch verstoorden. Rara, hoe komt dat nu?!
Kortom: Sergeant Petter verdient een groot publiek, heeft met It’s a Record een aimabele plaat afgeleverd en is zeker in staat een goede live-set te spelen. Maar als je voortijdig de tent verlaat omdat het niet om aan te horen is, vraag je je toch af of bands zelf wel weten hoe ze klinken in de zaal? Had ik het lef om het de mixer te gaan vertellen? Nee, dat niet nee. Zwaktebod dus om er nu over te zeuren? Misschien wel. Dat geef ik meteen toe. Maar misschien moeten bands zelf gewoon eens iemand in de zaal zetten om mee te luisteren en ervoor te zorgen dat het wel goed is, of komt. Blijkbaar wordt je muziek anders op een manier verkracht die je je ergste vijanden nog niet toewenst, laat staan jezelf. Dus, kom op Petter, ga eens op je strepen staan en laat je beste geluid horen. Dan mag je graag nog eens terug komen en sluit ik je zalvende klanken in mijn armen, koester ik elk moment. Je verdient niet minder.
http://www.kindamuzik.net/live/sergeant-petter/sergeant-petter/4722/
Meer Sergeant Petter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sergeant-petter
Deel dit artikel: