Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoewel het alweer vijf jaar geleden is dat Shellac voor het laatst in Vera speelde, liep het geen storm met de voorverkoop. Bij vorige optredens van het, zoals ze zichzelf noemen, minimalistische rocktrio was de zaal bijna vol. Deze keer doen ze het met een redelijk gevulde zaal. Een publiek waarvan het merendeel er hoogstwaarschijnlijk begin jaren negentig ook al was. Veel dertigers, en weinig nieuwe aanwas.
Ook de muziek is vrijwel onveranderd sinds 1992. Toen begon de compromisloze producer en engineer Steve Albini samen met bassist Bob Weston en drummer Todd Trainer met Shellac. Het laatste wapenfeit is Excellent Italian Greyhound uit 2007, waarop wederom gortdroge, grimmige en repetitieve noiserock te horen is.
Op het podium staat de drumkit van Trainer als vanouds aan de voorkant. Hij houdt zijn drumstokken andersom en zit bezweet en ineengedoken met wiskundige precisie klappen uit te delen aan zijn trommels. Gelijkwaardig aan Albini, die met maniakaal houterige bewegingen met zijn op het oog versleten gitaar staat te judoën. En ondertussen een kaal, krassend maar uiterst verfijnd geluid de zaal injaagt met zijn op springen staande snaren. Weston oogt het meest ontspannen en zweet het minst, maar stoot met zijn hoekige basritmes bijna achteloos vele voorspelbare songstructuren voor het hoofd.
Nieuw songmateriaal komt niet voorbij, maar dat vindt het publiek helemaal niet erg. Dat geniet met volle teugen van nog steeds onnavolgbare nummers als het kaalgestripte 'My Black Ass', het onontkoombare 'Wingwalker' (uiteraard met vliegact) of het gejaagde 'Copper Song'. Alles komt samen in het schitterend getimede 'Dog and Pony Show', waarbij het moeilijk stilstaan is als de langzame, pesterige ritmes zich ontladen in gitaargestuurde tempoversnellingen. Bijna hilarisch is 'The End of Radio': Trainer stuitert met ontbloot bovenlijf en een snaredrum over het podium, terwijl Albini een lulverhaal afsteekt over het sponsoren van tennisster Martina Navratilova.
Tegen het eind van het optreden biedt de immer gevatte Albini een paar dozijn T-shirts te koop aan. Ze hebben alleen nog kleine maten over voor kleine mensen, zo is de grap. Voor jonge liefhebbers van hun muziek zouden die T-shirts overigens niet verkeerd zijn. Want die zijn zo langzamerhand wel eens nodig, willen ze over nog eens vijf jaar niet voor een te kleine parochie staan te preken. Ondanks dat ze ook dan wellicht nog steeds magnifieke en onvergelijkbare muziek maken.
Fotografie door Vera's huisfotograaf Peer.
http://www.kindamuzik.net/live/shellac/shellac/18614/
Meer Shellac op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/shellac
Deel dit artikel: