Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Soms weet je toch niet goed wat bepaalde organisatoren bezielt. Ik weet dat variatie tegenwoordig hoog op het menu staat, maar een singer-songwriter op één affiche zetten met een metalband gaat mij toch iets te ver. Voordat ik immers de oude bard Simon Finn aan het werk mocht zien moest ik eerst het metalgezelschap Blutch verdragen. We weten ondertussen allemaal wel dat metal met minimale riffs in is, maar dat deze jongens zich zonder blozen masters of austere riffing durven noemen was er voor mij toch teveel aan. Iemand zou hen eens moeten uitleggen dat niet elk drieschap dat een uur aan een stuk monotone metalriffs ten gehore brengt daarom per se verwant is met grote jongens als Sunn 0))), Isis of Jesu. Af en toe brulde de zanger ook nog iets onverstaanbaars in de microfoon (we meenden ergens de woorden "sick butterfly" en verderop ook nog “spread your wings” op te vangen), iets dat waarschijnlijk voor diepgang had moeten doorgaan. Luid was het wel, maar intensiteit en spanning waren ver te zoeken. Volgende graag.
Nee, geef mij dan maar Simon Finn [foto]. De singer-songwriter bracht ooit in 1969 de toen totaal over het hoofd geziene prachtplaat Pass the Distance uit, maar heeft, onder andere dankzij het promowerk van David ‘Current 93’ Tibet die de plaat heruitgebracht op zijn Durtro-label, de gitaar alweer een tijdje terug uit een stoffig hok opgediept. En blij dat wij daarom zijn. Want Finns optreden was kippenvel van de eerste seconde tot de laatste. Het viel wel op dat hij zich vooral concentreerde op zijn nieuwere werk, uit de e.p.’s Silent City Creep, Magic Moments en Subjunctive Moods. En feitelijk terecht, want als die nummers één ding bewijzen is het dat Simon Finn zijn talent voor het schrijven van prachtsongs nog lang niet verleerd is. Als er dan toch een nummer uit 1969 voorbijkwam viel op dat zijn werk na een hiaat van bijna dertig jaar een verrassende continuïteit blijft vertonen. Zijn optreden was dan ook een moment van pure poëzie, een oase van rust en pracht in een vandaag al te vaak drukke wereld. Een drukke wereld die spijtig genoeg achteraan in de zaal werd verpersoonlijkt door de verveelde en vervelende fans van Blutch, die het geluid van een man en zijn gitaar voortdurend moesten overstemmen met hun gepraat. Simon Finn verdient beter.
http://www.kindamuzik.net/live/simon-finn/simon-finn-blutch/11609/
Meer Simon Finn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/simon-finn
Deel dit artikel: