Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Isn’t this the most exciting moment of your life?,” vraagt de kerel voor mij. De grote zaal van Pontin’s, het bungalowpark waar All Tomorrow’s Parties plaatsvindt, is volgelopen voor de hoofdact op zaterdag. Slint, tevens curator van dit festival, treedt binnen enkele ogenblikken op, na een stilte van meer dan tien jaar. Een beetje opgewonden ben ik wel, maar toch vooral benieuwd naar wat ze er van zullen bakken. Een dik uur later is de mythe weer tot leven gewekt en kijken we terug op een geslaagd concert.
Originele leden Britt Walford, David Pajo en Brian McMahan betreden het podium. Ze worden bijgestaan door een extra gitarist en de bassist is vermoedelijk Todd Cook. Als opwarmer krijgen we een kort instrumentaal nummer voorgeschoteld maar de eerste noten van ‘Breadcrumb Trail’, openingsnummer van het haast legendarische Spiderland, zetten de zaal meteen in vuur en vlam. Het zet de toon voor de rest van het concert: we horen goed gespeelde, perfect gebalanceerde versies van alle nummers van Spiderland en twee van Tweez, die allemaal erg dicht bij de originele opnames aanleunen.
De pioniers van de postrock klinken strak, hoekig en spelen net iets trager dan op plaat wat de spanning die al in de nummers zit nog vergroot. De gitaren in ‘Nosferatu Man’ treden in dialoog, het ritme versnelt en zanger McMahan wisselt declameren af met een soort oerschreeuw, samen met het zo invloedrijk gebleken gitaargeluid, één van de handelsmerken van Slint. De opbouw van de nummers - rustig, repetitief met op tijd en stond de nodige crescendo’s - weerspiegelt in de opbouw van de set. ‘For Dinner’ en ‘Don, Aman’ worden afgewisseld met enkele korte, stevige nummers en twee mij onbekende meer bluesgerichte nummers.
De spanning is soms ook in de zaal erg te snijden. Tussen de nummers zijn er lange pauzes en het is toch een beetje vreemd dat Slint als curator, op een zeldzame thank you na, zijn publiek niet toespreekt. Maar niet getreurd, muzikaal is dit concert dik in orde en daar gaat het tenslotte toch om.
Als finale krijgen we een meeslepende versie van ‘Washer’ met de eerste echte gitaaruitbarsting van de avond, iets waar duidelijk veel mensen op zaten te wachten. Het klinkt ongelooflijk. Hoogtepunt blijft ‘Good Morning, Captain’, ook live. Het wordt een strakke, enthousiast gespeelde versie en de nog steeds eerlijk klinkende “I miss you” gaat drie keer door merg en been. Dit mag dan jeugdsentiment zijn, de muziek klinkt niettemin nog steeds erg relevant en zeker niet gedateerd.
Zoals verwacht is dit het laatste nummer, er volgen geen bisnummers. Vanaf nu blijft enkel de herinnering over, één om te koesteren.
http://www.kindamuzik.net/live/slint/slint/8775/
Meer Slint op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slint
Deel dit artikel: