Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Billy Corgan is het enige overgebleven lid uit de oorspronkelijke Smashing Pumpkinsbezetting. Dat deert hem niet. Volgens de kale kapitein gaat het niet om de poppetjes maar om de muziek, en die kunnen andere mensen ook brengen. Althans, zolang hij maar aan het roer staat, het blijft wel zijn geesteskind. In de succesjaren waren The Smashing Pumpkins bepaald geen bunch of happy campers, maar in interviews benadrukt Corgan dat dit de beste line-up ooit is en dat het ook nog eens goed voelt.
Vaak wordt gedacht dat de indringende intensiteit van The Smashing Pumpkins veroorzaakt werd door het feit dat de band een disfunctionele familie was. Niets blijkt echter minder waar. In zo'n twee uur geeft de vernieuwde band in een allesbehalve uitverkochte zaal misschien wel het beste concert ooit op Nederlandse bodem. Het kwartet trekt gretig van leer en speelt loepzuiver. Hoewel de frontman de enige is met podiumuitstraling, mogen de stuwende bas van Nicole Fiorentino en de felle gitaarsolo's van Jeff Schroeder niet onvermeld blijven. Een hoofdrol is weggelegd voor de piepjonge drummer Mike Byrne, die moeiteloos de vernuftige partijen van Jimmy Chamberlin weghamert en nieuwe nummers voorziet van een ijzersterk fundament.
The Smashing Pumpkins zijn nooit crowd-pleasers geweest en dat is niet veranderd. Na twee lange, nieuwe nummers volgt een oudje, het epische 'Starla'. Dat is een oud b-kantje en dan weet het publiek genoeg: wie voor de hits komt, kan lang wachten. Sterker nog, op 'Zero' en 'Bullet with Butterfly Wings' na schitteren die door afwezigheid.
Corgan is geen begaafd volksmenner en hij laat gebabbel achterwege. Volgens het beproefde Pumpkinsrecept wisselen brute momenten en akoestische rustpunten elkaar af. Zo wordt zowel de moshpit als de luisterende tribunezitter bediend. The Smashing Pumpkins hoeven niet eens terug te vallen op de hits, want met een 'Soma', 'Siva' of 'Thru the Eyes of Ruby' is er genoeg vuurkracht aan boord.
Makkelijk scoren of hoofdzakelijk teren op oud werk is er niet bij. Maar liefst zeven nieuwe nummers passeren de revue, waaronder Oceania, het ruim twaalf minuten durende titelnummer van de nieuwe plaat, die volgend voorjaar verschijnt. De band zal daar geen nieuwe zielen mee winnen, maar The Smashing Pumpkins vergroten in deze bezetting wel hun rockkracht ten opzichte van de jaren negentig.
Dat is winst voor de groep en voor degenen die Corgan het voordeel van de twijfel gaven. The Smashing Pumpkins mogen dan commercieel gezien geen deuk meer in een pakje boter slaan, in hun eigen universum regeert de muziek en die veroorzaakt een gelukzalige glimlach bij de bandleden. Dat is wat telt voor The Smashing Pumpkins.
http://www.kindamuzik.net/live/smashing-pumpkins/the-smashing-pumpkins/22246/
Meer Smashing Pumpkins op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/smashing-pumpkins
Deel dit artikel: