Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Unforgivable. Zo heet het nieuwe parfum van Sean John, de kledinglijn van Sean ‘P. Diddy’ Combs. Krachtige kreten als sex en emotion worden gecombineerd met close-ups van Diddy en bevallige, ontblote dames. Op de grote schermen in de Heineken Music Hall wordt de reclamespot tot vervelens toe geloopt. Hopelijk is de show van P. Diddy niet zo onvergeeflijk slecht als zijn filmpje.
Alle parfum-PR wordt kort onderbroken door een jeudig voorprogramma. De zeventienjarige Jovan Campbell, artiestennaam Jibbs, valt met name op door zijn vlotte danspassen. Jibbs doet niet aan heiligschennis en rapt beduidend luchtiger teksten dan de zware jongens van het hoofdprogramma.
P. Diddy [foto boven] namelijk, pakt het in maatpak met een blazerstrio, achtergrondzangeressen en halfnaakte danseressen groots aan. Hij heeft al die ondersteuning hard nodig. Zijn eerste drie nummers zijn weinig interessant en in de spaarzame momenten waarin Diddy daadwerkelijk doet wat hij moet doen – rappen – gaat het enkel en alleen over zijn eigen ego.
De stukken die indruk maken, zijn juist die nummers waarin Diddy een onderdanige rol inneemt. In ‘Tell Me’, zijn duet met Christina Aguilera, gaat alle aandacht uit naar het scherm met daarop de blonde zangeres met bronstige vocalen. In ‘Pass the Courvoisier Part 2 (Remix)’ is het Busta Rhymes die het publiek in extase brengt door "my people wanna jump, jump!" te brullen.
Misschien is dát Diddy’s talent: om artiesten met een grotere, muzikale gave bij elkaar te brengen. Snoop Dogg [foto rechts] behoort duidelijk tot die artiesten. Onder heftige actiefilmbeelden zet hij zijn Doggystyle-klassieker ‘Murder Was the Case’ in. De rapper met de lijzige stem weet dat zijn oude nummers uit 1993 het meeste succes boeken. Tussen enkele nieuwe nummers en een puberale clownsact – het roken van een reuzejoint – komen dan ook ‘Gin and Juice’ en ‘Who Am I (What’s My Name?)’, zij het in matige uitvoeringen, voorbij.
Aan het einde van de show doen de twee nog wat nummers samen, maar hun spaarzame raps worden meer en meer onderbroken door de dj of het ‘ik zeg dit, jij zegt dat-spel’ met het publiek. Als Snoop Dogg in de coulissen staat, laat Diddy de luisteraars hem roepen als ware het Jan Klaassen.
Waar Snoop de slappe clown uithangt, is Diddy een in maatpak gestoken schijnheilige. Zijn slotstuk ‘I’ll Be Missing You’, waarin beelden van 2PAC en Notorious B.I.G. afgewisseld worden door James Brown en prinses Diana, gaat met zijn hoge ‘Oprah-huil-gehalte’ totaal over de top. Diddy besluit met wat inhoudsloze woorden over oorlog, liefde en vrede.
De dik twee-uur-durende show is afwisselend en zit strak en professioneel in elkaar. Dat neemt niet weg dat de rollen van de twee rappers daarin te klein zijn. Minstens anderhalfuur van het optreden draait om opgeilende danspasjes, dj-trucs, maar bovenal: publieksparticipatie.
Tijdens de toegift wordt helemaal geen woord meer gerapt. Onder ‘One Love’ van Bob Marley waggelen P. Diddy en Snoop Dogg nog een rondje achter elkaar over het podium. Maar beter ook, want de reggaelegende wist op een veel intelligentere wijze dan Sean Combs de wereldproblematiek aan de kaak te stellen. Waar Marleys teksten onvergetelijk zijn, zijn die van Diddy onvergeeflijk.
Foto van Snoop Dogg uit het KindaMuzik archief, door Tim van Veen
http://www.kindamuzik.net/live/snoop-dogg-en-p-diddy/snoop-dogg-p-diddy-jibbs/15127/
Meer Snoop Dogg en P. Diddy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/snoop-dogg-en-p-diddy
Deel dit artikel: