Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De avond in Ekko eindigde zoals de avond begon: geïnspireerd. Songs: Ohia denderde met een tien minuten durend slotakkoord over de hoofden van het publiek alvorens Jason Molina en Co van het podium afliep zonder terug te keren. Het optreden van Songs: Ohia was weliswaar niet echt overtuigend. Alhoewel de liedjes allemaal voor kwaliteit doorgingen was de moeite waarmee ze gebracht werden het grote euvel van het optreden. In de Ekko zagen we een vermoeide Molina die de moed bij elkaar moest sprokkelen om zich toch nog een laatste keer te geven aan het publiek. De stevige set rockte wel en bij vlagen blies de band het publiek omver van enthousiasme, toch wekte enkele technische problemen irritatie bij de zanger op die er wat lakser door leek te worden. Door een niet goed functionerende monitor, spotlights in het gezicht maar vooral de vermoeidheid na een slepende tour van enkele weken maakte het concert van Songs: Ohia net geen blijvende impressie.
Ook het concert van het tweede voorprogramma, Burd Early, werd gekenmerkt door kleine ongemakken. Toonhoogten werden niet gehaald en het publiek werd in eerste instantie niet stil – na een minuut had de New Yorker de mensen toch nog het zwijgen weten op te leggen door zijn rustige muziek stoïcijns door te spelen. ‘I’m young / There are a million things to be done / More importantly there are a million things to be done to me’ zong James Angelos, die later de lachers op zijn hand kreeg door een ‘ingestudeerde’ dankspeech gericht aan Jason Molina die hem de kans had geboden om mee te touren, vervolgens richtte Angelos zich half serieus tot de overige bandleden om hen te danken voor de goede gesprekken en vriendschappen tijdens de lange ‘eenzame’ nachten in hotelkamers. De heupwiegende Will Oldham-achtige zanger riep dat het publiek wel kon lachen maar het mooi wel zijn slechtste concert van de tour was. Toch liet Burd Early een frisse indruk achter met zijn tere liedjes en het live beatboxen dat diende als ritme op een van de city-folk liedjes. Een naam om te onthouden, in ieder geval.
De avond begon echter feestelijk met de Nederlandse Bingo Trappers. De ongekroonde koningen van de Nederlandse lo-fi verzorgden een korte maar leuke set. De als countrypop aangekondigde band rockte op z’n Velvet Undergrounds. De liedjes van de meest recente en mooie langspeler van de band, ‘Juanita Ave’, kwamen ruim aan bod hoewel in het oog springende liedjes als ‘White Bikini’ en ‘The Last Resort’ overgeslagen werden. Het meer stevige materiaal had afgewisseld mogen worden met dergelijke rustigere liedjes. Als opener voldeed de Amsterdamse band en zij kregen de aandacht dan ook onmiddellijk te pakken. De bandleden beleefden er zelf ook plezier aan, gezien de inside jokes (ogenschijnlijk vooral over kleine foutjes die gemaakt werden). Door de ontspannen sfeer van de Bingo Trappers startte de in het geheel leuke avond wel erg lekker. Foto's: Maurice Dielemans.
http://www.kindamuzik.net/live/songs-ohia/songs-ohia-burd-early-bingo-trappers/2918/
Meer Songs: Ohia op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/songs-ohia
Deel dit artikel: