Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Ik heb een paar ingevingen over jullie, good people of Amsterdam", bekent Annie Clark. De Amerikaanse zangeres, beter bekend als St. Vincent, heeft net een paar nieuwe nummers overdonderend gespeeld in de Amsterdamse Paradiso. "Toen je een kind was, maakte je een heteluchtballon van lakens. Je was heel teleurgesteld dat-ie niet opsteeg… Maar je bleef proberen." Ze kijkt ons aan over de microfoon met de onschuldige, bijna smekende ogen die we van haar kennen. Tegelijkertijd glimt er ook hardheid in door.
St Vincent is als een Bondgirl, maar dan wel een die nog uitgevonden moet worden: de gitaargodin. Je weet nooit zeker of ze nou engelachtig of duivels is. Heult ze stiekem met de slechterik of kun je haar vertrouwen? De eenendertigjarige Clark cultiveert zichzelf tot in de puntjes. Over twee weken komt haar vierde album uit, zonder titel. Op de hoes staat ze afgebeeld met grijs klithaar, zittend op een troon. Met eenzelfde kapsel komt ze in Amsterdam het podium op. Ze loopt in rechte lijnen met schokkerig kleine pasjes, als was ze een robotballerina.
St. Vincent is wars van de sixties-trends waaraan zo ongeveer de helft van de muziekindustrie lijkt te zijn bezweken. Haar muziek beweegt zich tussen een duistere mystiek à la Paul Auster en de sprookjes van de broers Grimm. Clark brengt huiselijke verhalen in fabelachtige proporties. Ze is een meesteres van de suggestie, waardoor ze soms een beangstigend gevoel oproept. Haar heldere, leidende stem vormt daarbij het baken. Of ze nu kwaad is op Amerika of zingt over masturberen.
Clark doet dit omdat ze niet anders kan, dat merk je aan alles. Hoewel ze afstandelijk oogt met haar porseleinen gezicht en strakke blik, moeten deze liedjes gezongen worden. Als ze niet op een podium zou staan, zou ze gek worden. Pure noodzaak en daarom des te overtuigender.
Het concert in Amsterdam concentreert zich op het nieuwe album, al speelt ze ook minder bekende nummers als 'Krokodil', dat op een Record Store Day-uitgave stond. St. Vincent presenteert de nieuwe liedjes met meer robotpasjes en repetitieve armbewegingen. Haar bassiste doet mee, synchroon. Ook klimt ze boven op een troon die achter op het podium staat, zodat ze boven iedereen uittorent. De liedjes blijven stuk voor stuk overeind, met 'Digital Witness' en 'Prince Johnny' als de prijsnummers.
Zoals altijd knalt Clark hard op haar gitaar. Talloze solo's komen langs en ze beuken het publiek totdat er niets meer dan bewondering overschiet. Al was het alleen maar voor de ranke benen van Annie Clark. Maar ook zeker voor haar muziek, haar overgave en de subtiliteiten van haar podiumact.
Foto's uit het archief van Andrea Sartorati (CC)
http://www.kindamuzik.net/live/st-vincent/st-vincent/24717/
Meer St. Vincent op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/st-vincent
Deel dit artikel: