Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Torquil Campbell is als appel niet ver van de boom gevallen. De acteur die je hoort op de intro van Set Yourself on Fire is zijn vader. Vóór Stars was hij zelf actief als regisseur en speelde hij in televisieseries en theaterstukken.
Ook in de Botanique kan hij het acteren niet laten. We krijgen doorheen het optreden een gesmaakte pastiche op de artiest die de plek waar hij die avond speelt de mooiste en de beste van de hele wereld vindt. Als er echt geen ironie aan te pas komt, hebben we de eer een Candide te aanschouwen die zwaar aan de prozac zit. En die danst als een slo-mo combinatie van Moby en Jimmy Sommerville.
Een paar meter verder zet zangeres en gitariste Amy Millan af en toe ook een dansje in, maar ze houdt telkens meteen weer op, als een ex-ballerina die moedeloos wordt van haar eigen nostalgie. Het past wonderwel bij de gemengde gevoelens die Stars in hun songs vertolken. De beste daarvan zijn onveranderlijk die waarin Campbell en Millan echt in een filmscène lijken beland. Voorbeeld bij uitstek en hoogtepunt van het concert is 'The Big Fight'. Dat doet het stevig gefictionaliseerde verhaal van een hevige ruzie tijdens de opnames van hun recentste plaat. Het leverde een fantastische tekst op in schijndialoogvorm: van "How could you do it? / I couldn't say" tot "Did I build you a prison? / Please don't let me go". Het is tegelijk het enige nummer dat muzikaal boven de plaatversie wordt uitgetild. Het elektronische middenstuk lijkt de tekst uit te diepen in plaats van er plompverloren te zijn tussengegooid. Drummer Pat McGee en bassist Evan Cranly drijven de spanning op door net iets langer te wachten om het nummer terug op te pikken. De beheerste postrockoutro ten slotte werkt als een langzaam uitzoomende camera.
De band tourt momenteel als septet, met naast de vijfkoppige standaardbezetting een extra gitarist en een violiste. Die laatste doet samen met Campbell op trompet wat ze kan om de subtiele orkestratie van de studioversies te redden. Dat lukt niet helemaal, waardoor de gelijkenissen met Belle And Sebastian waarschijnlijk ongewild wat duidelijker tot uiting komen. Waar je bij de Schotten echter wel eens het gevoel krijgt dat ze met z'n allen overdreven naar je zitten te knipogen, zuigt met name de uitstekende zang van Millan je hier telkens mee in het verhaal.
Zo noteren we nog zeer degelijke versies van 'Soft Revolution' en 'Your Ex-Lover Is Dead'. Campbells stem laat het in het begin van de set afweten tijdens 'Reunion', maar hij revancheert zich wat later met 'What I'm Trying to Say', voortgestuwd door de toetsen van Chris Seligman.
De band focust duidelijk op Set Yourself on Fire, maar grijpt af en toe toch ook terug naar Heart. Dat levert mooie momenten op met 'Elevator Love Letter' en 'Romantic Comedy'. Voor bisnummer 'Woods' verzoekt Campbell het schaarse publiek zich twee favoriete sprookjesfiguren in te beelden terwijl ze elkaar seksueel molesteren. Achteraf vraagt hij kurkdroog of het gelukt is. De bindtekst is beter dan de song; de acteur speelt de zanger even van het podium.
http://www.kindamuzik.net/live/stars/stars/11422/
Meer Stars op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/stars
Deel dit artikel: