Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ondanks het overlijden van achtergrondzangeres Mary Hansen, eind 2002, is Stereolab gewoon doorgegaan met hun inmiddels eeuwenoude recept op plaat vast te leggen. Met het net verschenen Margerine Eclipse doen ze dat net zo verdienstelijk als in de gouden jaren '94 -'97. In die tijd maakten zij met hun gemoderniseerde mix tussen Serge Gainsbourg en Can de ideale kunstacademiemuziek voor verveelde studenten. Want ja, om hun albums uit te zitten moet je toch over flink wat vrije tijd beschikken. Zeker wanneer je alle kleine, melodische vondsten die over de simpele basisstructuur zijn uitgestrooid wilt ontdekken. Daar is de repeat-knop voor uitgevonden. Bij een concert daarentegen krijg je maar één kans om doel te treffen. Het maakte dan ook benieuwd of de studioband Stereolab ook op het podium weet te overtuigen.
Dat wisten ze niet. Net als Air weet ook deze groep hun muziek niet te vertalen naar de concertzaal. Wegens de gedetailleerde aanpak is het voor zulke groepen niet mogelijk om de plaat vlekkeloos op het podium na te spelen, en het heeft dan ook geen zin om dit toch te proberen. Stereolab kwam met een bezetting van zeven man nog wel eens in de buurt, maar wist (durfde) geen andere draai aan hun werk te geven. Het goed gevulde Paradiso hinkte ook op twee gedachten: luisteren of dansen. Bij de Britse groep met Franse tongval weet je het nooit. Het werd dan ook een compromis dat het aanzien niet waard was. Mensen gingen op hun tenen staan om lichtjes op en neer te gaan en maakten wat schokkerige bewegingen met hun schouders. Nee, Neptune Pharrell mag dan hoog over de band opgeven, maar om mensen hun booty te laten shaken moet hij het toch niet bij Stereolab zijn.
Ook de band zelf kwam niet helemaal los. Hoewel ze veel nieuw werk speelden leek het alsof ze de liedjes nu al zat waren. Het is dan wel geen brulmuziek, maar een beetje passie tonen kan nooit kwaad. Zangeres Laetitia Sadier stond er een beetje verloren bij en deed haar werk, beleefd als altijd. De rest van de band concentreerde zich op hun instrumenten die een breed scala aan geluiden voortbracht. Drummer Andy Ramsay wist naarmate het optreden vorderde de aandacht naar zich toe te trekken. Als enige wist hij een dimensie aan de ingespeelde partijen van de plaat toe te voegen. Heerlijk subtiel ging hij te werk. Toen bassist Richard Harrison ook achter een drumstel kroop kon de liefhebber genieten van de simultane fills die de heren lieten horen. De vonk sloeg echter niet over naar de bandleden en het publiek. Pas bij 'Lo Boob Oscillator' kwam er een reactie uit de zaal, maar die verstomde alweer toen de band het nummer liet verzanden in nodeloos gepriegel op de keyboards. Speel dan een energieke klassieker als 'The Noise of Carpet' om iedereen tot leven te wekken.
Stereolab is na de rouwperiode aan een nieuwe start begonnen zonder de muziek te vernieuwen. Na dit futloze concert zou het misschien dan ook beter voor de band zijn om te stoppen met optreden en hun tijd volledig in de studio door te brengen. Dan kunnen ze lekker gaan experimenteren en misschien ook eens met iets totaal anders op de proppen komen. Een nieuwe start vraagt per slot van rekening ook om een nieuw begin.
http://www.kindamuzik.net/live/stereolab/stereolab/5377/
Meer Stereolab op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/stereolab
Deel dit artikel: