Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op 6 juni jongstleden brak mijn hart meerdere malen. Precies vier maanden later was het wéér zo ver. Verantwoordelijk voor de voltreffers richting mijn levensader was Sufjan Stevens. Waar hij aan het begin van de zomer nog de veertig aanwezigen in Paradiso wist te bekeren, kon hij nu zo’n driehonderd Tivoli-gangers aan zijn groepering toevoegen. Voordat dat gebeurde moest men eerst echter Gravenhurst aanhoren.
De Engelsman Nick Talbot was zonder band gekomen en moest het voor het eerst in zijn leven ook nog eens een zitconcert geven. De krappe stoeltjes deerden de mensen echter niet om met volle aandacht naar de mijmeringen van de man te luisteren. Op zich een knappe prestatie omdat de desolate muziek na drie nummers al begon te vervelen. De band Gravenhurst neigt dan ook meer naar postrock dan naar folk en met alleen een akoestische gitaar is het niet zo interessant om te lang uitgesponnen en ietwat beperkt getokkel te moeten aanhoren. Dat Talbott soms gebruik maakte van enige effecten deed daar niks aan af. Integendeel. Als buitenbeetje op Warp Records (onder anderen Aphex Twin) moest hij schijnbaar laten horen dat ook hij thuis is in het maken van soundscapes. Hij sloot daarom af met stomvervelende oorterreur, hetgeen de bezoekers alsnog deed gapen. Hoewel de meeste - aan het glasgerinkel te horen - alweer bij de bar stonden om op tijd een drankje te hebben voordat Sufjan zou komen.
De reputatie van Sufjan is groeiende en niet meer dan terecht. Hij is muzikaal en persoonlijk een der meest interessante singer-songwriters van de nieuwe eeuw. Een getalenteerde multi-instrumentalist die verder kijkt dan de muziekwinkel. Hij huist zich liever in een boekenwinkel als we al zijn verhalen zo aanhoren, want een geboren verteller, dat is hij. Hij opent de avond met R.E.M.’s ‘One I Love’ als eerbetoon aan zijn geboortestaat Michigan. De eerste van de vijftig staten die hij op plaatwerk zal behandelen.
Wat volgt is een reis door zijn leven gekoppeld aan de staat die hij op een bord heeft getekend, zodat we weten waar alles zich heeft plaatsgevonden. Waar hij Robin heeft ontmoet (het meisje van ‘That Dress Looks Nice on You’), waar hij heeft gestudeerd (‘Holland’), waar zijn vader de tuin in brand stak en een visioen volgde (‘Seven Swans’) en over het arme en koude gedeelte van de staat (‘The Upper Peninsula’). Met zijn engelachtige, fluisterstem beroert hij de ziel van een ieder, het prachtige gitaarspel doet de rest. Soms worden de drukke arrangementen op plaat gemist, maar nu komt de verteller in Sufjan des te beter naar voren. De inleidende verhalen bij elk nummer dienden als luchtige en zeer vermakende tussenpozen voor de emotioneel soms zware muziek. Als hij het podium verlaat met ‘Chicago’ wordt hij met een staande ovatie teruggehaald. Nog eenmaal bereikt hij de harten met één van zijn mooiste songs ‘Romulus’.
Hoewel Sufjan Stevens een tikje nerveus aan het optreden begon, groeide hij per nummer. Zichzelf afwisselend begeleidend op gitaar en banjo was het vooral zijn sympathieke en beleefde uitstraling die opvielen. Sufjan is het levende bewijs van de bijbelse uitdrukking ‘wie geeft die zal ontvangen’. Dat is overigens niet de enige les uit het oude boek waar de christelijke Amerikaan zich aanhoudt. Preken doet hij echter allerminst. Dat hoefde ook niet. Met zijn muziek bekeerde hij iedereen. En ik moest mijn hart weer eens zien te lijmen.
http://www.kindamuzik.net/live/sufjan-stevens/sufjan-stevens-7465/7465/
Meer Sufjan Stevens op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sufjan-stevens
Deel dit artikel: