Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Surrender is een bekend fenomeen in Zeeland. Een boerenrockfenomeen zoals Normaal, dat wel. Maar na vijfentwintig jaar heeft de band niet alleen een cultstatus bereikt, ook spelen de muzikanten als doorgewinterde toprockers. De merchandisestand vol shirts met teksten voor de trotse Zeeuw is bijna groter dan het podium, maar het feest komt vandaag toch echt vanaf de bühne. Surrender speelt een thuiswedstrijd in “het Paradiso van Zeeland”, zoals de zanger van De Lamaketta’s ’t Beest omschrijft. Bluesgedreven rock met het, over het algemeen vrij agressief klinkende, platte Zeeuws zoals gesproken op Zuid-Beveland. Tekstueel bevestigd met vele ‘godverdommes’ tussen de nummers door. Maar Surrender is feest, akoestische sentimentprobeerseltjes uit de carrière blijven vooral achterwege en de meezingrock overheerst.
Een concert van Surrender betekent voornamelijk zuipen en höken (bij gebrek aan een Zeeuws woord daarvoor), maar ook de minder boerse rockliefhebbers komen aan hun trekken met gaaf gitaarspel van twee gitaristen of, als je Zeeuw bent, door te luisteren naar de Zeeuwse nostalgie, humor en sentiment. En ook de boerse lijfliederen zijn gewoon iedere keer gaaf, ook al zit ik dagelijks in een stadse sfeer met Engelstalige acts. Misschien daarom wel. Surrender zou juist buiten de Zeeuwse grenzen mensen een stukje Zeeuwse cultuur in de vorm van southern rock kunnen laten proeven. Over Meriete de lekkere boerenmeid, de klokken van Arnemuiden of algemenere thema’s die iedere zuipband bezingt zoals ‘Aje d'r flink in zit’ (als je er flink in zit, een kater dus) en ‘Boerekost’. De door Surrender zelf als ‘hosternokkerock’ aangeduide muziek is een feest van Zeeuwse plattelandsherkenning in ’t Beest, misschien gelijk de reden dat niet-Zeeuwen het moeilijk trekken.
Makkelijker te trekken voor buitenstaanders zijn De Lamaketta’s. Die Zeeuws-Vlamingen praten namelijk lang niet zo plat Zeeuws als men doet op de Bevelanden (en andere eilanden). Zeeuws-Vlaams klinkt een stuk Nederlandser en er zijn Belgische invloeden. De Lamaketta’s zijn bovendien verteerbaar voor mensen die het niet zo hebben op bierovergoten plattelandsrock. De band speelt vooral blues en rock-’n-roll, een basis voor de theatrale act van de zanger. Gekleed in kapiteinspak (nog niet van de Westerscheldetunnel gehoord?) brengt hij vooral verhaaltjes over grappige frustraties uit het Zeeuws-Vlaamse familieleven. Een muzikale cabaretvoorstelling die blijft boeien met een constante glimlach en regelmatig een uitgebreidere lach. De band schittert, maar in de zaal staan toch vooral Bevelanders die niet dicht bij het podium gaan staan bij mensen van ‘de overkant’. Applaus is er wel voor liedjes als ‘Katerman’ (“Geef me eens wat water, want m’n hoofd doet zo’n zeer”) en ‘Joehoe’ (“Die van mien past in die van joe”, oftewel “die van mij past in die van jouw”) en soulvolle grooves, hiphopsausjes en hilarische lijfdans (een macarena-achtige dans op ‘Maao’, wat zoveel betekent als ‘Jeetje!’). Terecht, want hoewel de veelgeboekte band een Band Zonder Banaan-achtige carriére tegemoet lijkt te gaan, zou deze band nationaal best eens hoge ogen kunnen gaan gooien. Feit is dat, zolang jullie er niet aan willen, de tourschema’s van beide bands zoals nu gevuld blijven met Zeeuwse locaties. Dus hup, aan de Zeeuwse rock, hosternokke noh an toe!
http://www.kindamuzik.net/live/surrender/surrender/9628/
Meer Surrender op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/surrender
Deel dit artikel: