Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sinds de doorbraak van Arcade Fire bevindt de indiemuziekscene van Montréal zich onder een vergrootglas. Dat is fijn voor bands als Wolf Parade of Besnard Lakes, die anders minder aandacht gekregen zouden hebben. Suuns is net zo'n band. Op debuutplaat Zeroes QC rijgt het viertal een aantal stemmige muziekgenres aan elkaar. Met zowel afwisseling als wisselvalligheid tot gevolg. Op het podium zindert het van begin tot eind.
De afwisseling houdt Suuns wel vast. Dit kan ook niet anders, gezien de muzikale tombola die voorbijkomt. Een greep: progrock, postpunk, keyboarddrones, dub, shoegaze, krautrock. Toch lijkt de band tijdens de felle start van het optreden op het progrockpaard te wedden. De gitaarkronkels overdonderen, de rest van het geluid valt in het niet. Waar Ben Shemie op plaat vocaal binnen de lijnen blijft, trekt de zanger en gitaarslaaf aan het begin een stuk feller van leer.
Zijn vocale beperkingen komen zo wel erg bloot te liggen, ook al is het met de bedoeling om zijn stem als instrument te gebruiken. Het klinkt overstuurd en tegen het valse aan, waarna hij wijselijk kiest voor dunnere en meer lieflijke zang. Het is het enige smetje op een enerverend optreden. Waarin het toch wat kale geluid van Zeroes QC veel meer smoel krijgt.
Met een hoog geluidsvolume laat Suuns gitaar- en keyboardterreur los op het gemêleerde publiek. De drumslagen van Liam O'Neill geven hierbij als een metronoom de maat aan. Ze rekken nummers uit of leuken ze op. Op plaat ontspoort het redelijk ontspannen 'PVC' nooit; live voegt de band een paar fraaie noise-uitbarstingen toe.
Onder bijna gedimd licht met soms een stroboscoop, begint elk nummer met een simpel drumritme, beat, gitaarakkoord of keyboarddeun. Als vanzelf volgen de mooiste weefsels tussen de overige instrumenten, met snelle ontladingen van bijvoorbeeld shoegaze naar keyboarddrones. In een nieuw nummer wordt met gemak zomers melancholiek gitaarspel toegevoegd. Alles komt indrukwekkend samen in slotnummer 'Sweet Nothing', waarin overstuurde keyboardsirenes gekoppeld aan psychedelische gitaarlijnen een dwingende trance bewerkstelligen.
Suuns trakteert op een boeiende oorwassing van vele elementen uit de muzikale zapcultuur van vandaag. De groep plaatst zichzelf daarmee moeiteloos in de etalage van de indievoorhoede. Om een groter publiek te bereiken, zullen de mannen meer één kant moeten opgaan. Dat zou op basis van dit avontuurlijke optreden zonde zijn, want het haalt de angel uit hun toekomstmuziek.
Foto door Vera huisfotograaf Jeroen Dekker.
http://www.kindamuzik.net/live/suuns/suuns/21588/
Meer Suuns op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/suuns
Deel dit artikel: