Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het vijfkoppige gezelschap Wooden Wand And The Vanishing Voice heeft de eer om deze versie van het Tegentonenfestival te openen. Op basis van de grote hoeveelheid materiaal dat ze de laatste tijd uitbrachten, is het moeilijk te voorspellen wat ze precies zullen brengen. Ze blijven toch tamelijk dicht bij hun recente platenwerk, met die bemerking dat ze de nummers grotendeels opnieuw interpreteren.
Zo worden bijvoorbeeld tijdens ‘Friend, That Just Isn’t So’ Daniel Carters’ saxpartijen vervangen door het intense drumspel van James Toth. Verder horen we een sterk verkorte manipulatie van ‘The Flood’, waarin Satya Sai de zanglijnen op zich neemt. Daartussen bevinden zich intense jams die zich rond één enkele riff ontwikkelen. Hardere passages lopen zo over in ingetogen stukken, terwijl James Toth op bepaalde momenten via een hoofdtelefoon zanglijnen aan de muziek toevoegt.
Sir Richard Bishop, met stijlvolle ringbaard, hoed en gekleed in wit hemd en zwart gilet, lijkt zijn titel waardig. Deze gitarist van Sun City Girls begint zijn concert met wat doet denken aan een opwarming. Hij oefent allerlei tokkeltechnieken en meerdere stijlen passeren in hoog tempo de revue - beetje flamenco, beetje oosterse muziek, beetje country - maar uiteindelijk ontaardt zijn gitaarspel in een volwaardig, knap westernnummer. Daarna brengt hij versies van enkele klassiekers, waaronder ‘Over the Rainbow’, en nummers uit zijn Improvika.
Technisch is Bishop ontzettend goed. Hij speelt ook enorm snel en zijn getokkel klinkt erg zuiver dankzij perfecte grepen. Soms doet het denken aan de ‘Dueling Banjos’ uit Deliverance, hoewel hij solo speelt. Toch is het concert meer dan een etaleren van zijn kunnen. Zijn gitaargeluid is immers erg warm en innemend. Het laatste nummer bevat een haast eindeloze reeks crescendo’s en climaxen en wanneer hij stopt, blijf je met open mond achter. Indrukwekkend.
Beneden is Earth al aan hun set begonnen. Zij spelen een stuk trager dan Sir Richard Bishop, het lijkt haast in slow motion gespeeld. Hun muziek is repetitief en hypnotiserend en variatie wordt beperkt tot een absoluut minimum. Alleen de trombone voegt occasioneel een nieuw geluid toe, en enkele slides op gitaar laten het wat anders klinken. Na een tijdje verandert het eerste nummer subtiel, bijna stiekem, van sfeer. We zijn vijftien minuten verder en het publiek is ofwel in trance ofwel in slaap gewiegd.
Nummer twee heeft hetzelfde ritme, dezelfde opbouw en sfeer, maar wel een andere melodie. De nummers, allemaal van Hex: Or Printing in the Infernal Method, verschillen nauwelijks van elkaar en baden in dezelfde sfeer. Is het monotoon? Ja. Saai? Nee. Er zit namelijk iets heel fascinerends en ongrijpbaar in hun muziek. Toch kan het concert me niet langer dan veertig minuten boeien, daarvoor is het te donker en te eenzijdig. Wat niet ontkend kan worden, is dat Earth een heel eigen geluid heeft. Die ene riff en de trombone uit ‘Raiford (the Felon Wind)’, het laatste nummer, houden me nog net wakker.
Ook Espers brengt geen hapklare, maar toch iets toegankelijkere muziek dan Earth, hoewel de band vanavond een erg psychedelische set neerzet die veel concentratie van de toeschouwer vergt. Hun folk klinkt op plaat erg zuiver en mooi, maar live is het vandaag wat rommelig, de nummers springen er niet echt uit. Het is lang niet slecht, maar na zoveel input is er meer nodig om ons nog te boeien. Het slotakkoord, een nieuw nummer, doet ons alleszins uitkijken naar nieuwe opnames.
Sunn O))) [foto links] zorgt voor een verpletterende finale. Hun totale licht- en geluidsshow is een lust voor het oog. Door het massieve rookgordijn leveren de spots een heel diffuus licht waarin je de silhouetten van Tos Nieuwenhuisen, Greg Anderson en Steven O’Malley kunt waarnemen. Maar door de beperkte zichtbaarheid duurt het dan ook een hele tijd voor het duidelijk wordt dat er rechts ook nog een bassist heeft postgevat.
Een extra dimensie wordt opgeroepen door witte lichtflitsen, die de verkrampte bewegingen van de in pijen gestoken heerschappen dramatiseren. Terwijl de geluidsgolven zich door de zaal verspreiden, schrijdt Malefic van Xasthur in een zwart gewaad het podium op. Statisch aan de microfoon gekluisterd, voegt hij angstaanjagend geschreeuw toe aan het sonische spektakel. Positivisme en progressie zijn hier vreemd aan, maar de uitermate nihilistische inslag maakt het erg beklijvend. Paradiso zal geweten hebben dat men met Malefic niet spot. Op een gegeven moment gooit hij een bekertje terug het publiek in en maakt hij zich druk. Helaas verhinderen het rookgordijn en de schaarse verlichting inzicht in de verdere details. Maar als na enkele minuten een man met zijn bril in zijn handen zich een weg baant doorheen het publiek, blijkt dat de krachtmeting ook een fysiek kantje heeft gehad. En dat geldt ook voor het Sunn O)))-spektakel.
Foto Sunn O))) uit KindaMuzik archief.
http://www.kindamuzik.net/live/tegentonen/tegentonen/12140/
Meer Tegentonen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tegentonen
Deel dit artikel: