Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gaat u even zo'n drie maanden mee terug in de tijd? De klok slaat bijna middernacht om de zesde november in te luiden, als in de bovenzaal van Paradiso drie puberende adolescenten het podium betreden op het London Calling-festival. Een wat magere editie die wel wat pit kan gebruiken, en dat krijgt van Test Icicles. Vooral de arrogante attitude slaat aan. De band maakt het publiek uit voor rotte vis en vice versa, maar wat was het gezellig in die bovenzaal. Legendarische show!
Kindamuzik toog dan ook vol goede moed naar de Melkweg, waar Test Icicles opnieuw van zich liet horen. Voor aanvangst van het optreden is het podium angstvallig leeg; er staan slechts twee gitaren, verder niks. Maar om half elf bestormt het trio dan toch het podium. Quasi-nonchalant natuurlijk, want we moeten vooral niet denken dat Test Icicles er zin in heeft. Het optreden wordt dan ook geopend met de weinig veelzeggende woorden: "Blablalbluhluh".
Vervolgens worden de elektrische gitaren opengedraaid, een drumcomputertje aangezet en stuiteren de drie over het podium, terwijl het volume in de zaal tamelijk laag staat. Het recept Test Icicles is nog altijd weinig veranderd: rauwe punkcore, staccato drums uit het eerder genoemde computertje, schreeuwende, bijna gruntende 'vocalen' en liedjes die in een moordend tempo worden gespeeld.
Toch is het vanavond een stuk minder genieten dan drie maanden geleden. Want in Paradiso was het publiek tegendraads, en maande de jongens tot spelen in plaats van oeverloos tussen de nummers door ouwehoeren over het fantastische drugsbeleid van Nederland. Daar sloeg het dus ergens op toen de heren zich lekker arrogant gedroegen. Maar vanavond hebben ze het publiek meteen al mee, en dan is het een beetje raar om ze te schofferen. Ze proberen het nog wel met uitspraken als "rock out with your cocks out" of een lading middelvingers, maar de pit ragt er ongestoord lustig op los.
In een half uurtje tijd zit het er al weer op, terwijl ik nog nauwelijks opgewarmd ben. Ik heb drie jongens gezien die vooral heel erg rebels willen zijn, maar eigenlijk op zondagmiddag bij mams op de koffie moeten en niet de beest uithangen in Amsterdam. Voor zover je het beesten kunt noemen, want het optreden was toch vooral heel erg vlak. Zelfs de instant-klassieker 'Circle Square Triangle' werd weinig enerverend gebracht. Niet vaak heb ik een band gezien die zo snel tien euro uit de zak van de bezoeker wist te kloppen. Misschien is Test Icicles meer pretentie dan potentie.
http://www.kindamuzik.net/live/test-icicles/test-icicles-about-paris/11852/
Meer Test Icicles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/test-icicles
Deel dit artikel: