Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nooit verwacht dat een optreden van The Atomic Bitchwax zo populair zou zijn met tachtig kaarten verkocht in de voorverkoop. Dankzij het feit dat beide voorprogramma’s sympathieke Nederlandse bands waren, kon het dus gebeuren dat de Kleine Zaal van 013 behoorlijk vol was.
Borehole [foto linksonder] trapte af. Ik was door een kennis vooraf gewaarschuwd dat de Eindhovenaren de dramatische metal van enkele jaren geleden (met Tool als grote inspiratiebron) ietwat had versimpeld. Dat bleek toen het viertal een aantal nummers onderweg was. Van dramatische metal of post-rock was geen sprake meer. Borehole mag zich vandaag de dag rustig het Nederlandse Dozer noemen, want het geluid en vooral de zang bevonden zich vervaarlijk dicht bij Kyuss. Maar ik had hun recente album Systems Overload dan ook nog niet gehoord. De nummers klonken een tikkeltje eentonig, maar het spel was prima. Absolute blikvanger van Borehole is de drumster, die op eenzelfde losse wijze drumt als de beide oud-drummers van Kyuss. Als laatste speelde de band een nummer van SloBurn, een oude band van, jawel, John Garcia van Kyuss.
Zeus klonk ook voortreffelijk. Zij wisselden heftige gitaren af met wat meer melodie en meer gevoel voor pop. Daarom borrelden vergelijkingen met Audioslave al gauw op. De gitarist speelde trefzeker maar lang niet altijd even avontuurlijk en daarmee liet de band punten liggen. Jeroen van Koningsbrugge kennen we natuurlijk allemaal als Dennis van de Ven van Citroën, maar zingen kan de goede man. Wanneer hij uithaalde, scherpte de vergelijking met Chris Cornell nog wat verder aan. Eindconclusie: prima band, maar het avontuur is net als bij hun grote voorbeelden nog ver te zoeken. Dat bewezen ze op hun album Bad Sings ook al.
Chris Kosnik is de zanger, bassist en baas van The Atomic Bitchwax [foto rechtsboven]. Een cultfiguur in de stonerrockwereld. Vandaar dat Richard en Walter van Roadburn.com de psychedelische videoprojecties voor hun rekening namen. Hun derde album (overzichtelijk Tab 3 genaamd) verscheen al een tijd geleden, maar dit is de eerste Europese tour met de nieuwe gitarist Ryan Finn, de ex-zanger/gitarist van Core. Hij hield zich prima staande in het muzikale geweld van roffelende drums en de zeer herkenbare baslijnen van Kosnik. Wat dat betreft hebben Kosnik en Finn pech en zal The Atomic Bitchwax altijd de band van Ed Mundell blijven. De blonde gitarist kreeg het te druk met Monster Magnet (al gehoord van die overdosis van Wyndorf eind februari) en Finn blijkt toch een prima vervanger. Ook vanavond.
Het spelplezier is altijd erg hoog bij The Atomic Bitchwax. Het is bovendien een groot voordeel om met plezier op het podium te staan met zo’n gigantische bagage aan geweldige riffrocknummers als 'Shitkicker', 'Hope You Die' en 'The Destroyer'. Die kwamen dan ook allemaal voorbij met een ongekende souplesse. De term 'powertrio' mag weer van stal worden gehaald. The Atomic Bitchwax speelt hun muziek immers alsof ze kneedbaar is. Elke passage vliegt er wel iemand uit de bocht. Dan weer een lange drumroffel, dan weer een overstuurde baspartij en twee heerlijk meezingbare riffs later een gierende gitaarsolo van Monster Magnet-niveau. Met opzichtige knipogen naar de seventies leverde de 55 minuten durende show vuurwerk op. The Atomic Bitchwax is nog steeds een muzikaal losgeslagen projectiel.
http://www.kindamuzik.net/live/the-atomic-bitchwax/the-atomic-bitchwax-zeus-borehole/12138/
Meer The Atomic Bitchwax op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-atomic-bitchwax
Deel dit artikel: