Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rotterdam op een koude woensdagavond in november. Niet het ideale tijdstip voor reggae, een genre dat het toch aanmerkelijk beter doet op een lome zomermiddag. In Watt lopen de meest uiteenlopende types naar binnen, van rasta's tot kantoorklerken. Het is aan de legendarische reggaeband The Congos om vanavond de verwachtingen waar te maken.
In 1977 namen ze, onder leiding van Lee 'Scratch' Perry, hun debuutplaat Heart of the Congos op in diens befaamde Black Ark-studio. Het album werd aanvankelijk maar gelimiteerd verspreid, wat resulteerde in geruzie met Perry en het feit dat de bandleden zich op solocarrières gingen richten. Het heeft erin geresulteerd dat ze nooit meer iets hebben kunnen maken wat hun debuut evenaart. De waardering is er echter nog steeds; in 2007 belandde de plaat op nummer 44 in OOR's door muziekcritici samengestelde top 100 aller tijden, nog voor Bob Marleys enige notering Exodus.
Sinds 2006 toeren The Congos weer in originele bezetting - Roydel Johnson, Cedric Myteon, Watty Burnett - aangevuld door een vierde zanger, Kenroy Ffyffe. Vanavond lijken ze langzaam op gang te komen. Het geluid klinkt schel, de kelen moeten nog geschraapt worden en van de harmonieën die hun debuut zo goed maakten, is weinig te merken. Echter, in de krap twee uur durende show wordt het almaar beter. Hun begeleidingsband houdt zich op de achtergrond, maar speelt strak en gedisciplineerd. Langzaam maar zeker begint ook de samenzang steeds beter tot zijn recht te komen.
The Congos zelf zijn ofwel knettergek, ofwel knetterstoned, ofwel allebei. Ze zijn in elk geval enthousiast en doen tussendoor allerlei vreemde dansjes. Ze hebben elk hun eigen repertoire, wat resulteert in een ongecoördineerd geheel. Dat krijgt ook steeds meer invloed op het publiek. Want naarmate de band de set opbouwt, beginnen steeds meer mensen voorzichtig te bewegen. Tegen het einde van het concert, en zeker bij slotstuk 'Fisherman', is vrijwel iedereen aan het dansen, zij het vaak bescheiden.
Te waarderen is zeker dat The Congos maar weinig nummers spelen van hun geijkte debuut. Het laat zien dat ze ook daarna nog genoeg hebben opgenomen dat de moeite meer dan waard is. Hoewel het concert vrij laat echt op gang komt, bevestigt de band wel zijn reputatie. Het contrast tussen de vier kolderieke Congos en hun stoïcijnse begeleiders is erg groot, maar doet geen afbreuk aan het optreden. Reggae op een koude woensdagavond in november blijkt goed te kunnen werken.
Foto door Erik Jonsson @ Göta Källare, oktober 2009.
http://www.kindamuzik.net/live/the-congos/the-congos/19418/
Meer The Congos op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-congos
Deel dit artikel: