Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat moeten die Engelse platenbonzen gelachen hebben toen zij de demo's van The Darkness in hun CD-lade afspeelden. Ouderwetse hardrock is immers niet meer van deze tijd en al helemaal niet in het hippe, trendgevoelige Engeland waar de hype van maandag op donderdag al weer met de grond gelijk wordt gemaakt door de pers. De vier lads van The Darkness zetten door en bleken over de langste adem te beschikken. Hun debuut Permission to Land sloeg in als een bom en belandde vanuit het niets op de tweede plaats in de Engelse album-top 40. Het toonaangevende rockblad Kerrang kon een glimlach niet onderdrukken en zette de band al bij het verschijnen van de tweede single op de cover met als onderschrift the greatest rock'n'roll band of the last twenty years. Zanger/gitarist Justin Hawkins, zijn gitaarspelende broer Dan, bassist Frankie Poullain en drummer Ed Graham wilden van niets weten toen termen als "rockparodie" en "de Spinal Tap van de 21e eeuw" de kop op staken. Zij bedoelden het allemaal bloedserieus! KindaMuzik wilde weten of hun "bloedserieuze cockrock" in Nederland zou aanslaan en toog naar de Bossche w2 concertzaal voor het Nederlandse clubdebuut van de beoogde "greatest rock'n'roll band of the last twenty years".
De zaal was niet uitverkocht, zo bleek bij binnenkomst. Toch hadden zo'n 150 nieuwsgierigen de weg naar de Bossche poptempel gevonden. Het gonsde van de geruchten in de in sfeervol rood en zwart geschilderde w2. Zou de laatste Engelse hype het gaan waarmaken? Waren we hier getuige van een legendarisch cluboptreden? Zouden ze er echt zo clichématig hardrock uitzien als op de promotiefoto's die her en der in de media werden gepubliceerd? Tegen het podium leunde één van mijn beste vrienden, Henri, de vermaarde Bossche gitaargroupie en wereldberoemd in heel Brabant. Ondanks zijn veertig jaar oogt hij als een jonge rockgod, dweept hij met idolen uit vervlogen tijden (Iggy Pop, Rhandy Rhoads, Frank Marino) en laat hij bij geen enkel gitaarconcert verstek gaan. Met de vuisten gebald in de lucht en zijn lange manen wapperend in de wind staat hij al jaren gitaristen met raad en daad bij, hen opvrijend met een overdosis enthousiasme. "Kijk, mijn eerste Ted Nugent shirt," riep hij naar me en toonde met gepaste trots zijn katoenen trofee van de Wango Tango Tour van 1980. "Mijn allereerste concert ooit. Ben naderhand nooit meer naar de kapper geweest," grijnsde hij. De muziekkeuze van de DJ van dienst stond hem blijkbaar aan, gezien zijn wapperende manen en zijn furieuze geblaas. Iron Maiden, Stryper, Accept, Sammy Hagar, Saxon, Van Halen en natuurlijk Aerosmith. Het voorval was kenmerkend voor de uitbundige sfeer in de zaal. Want niet alleen Henri, maar ook de rest van het publiek was duidelijk klaar voor een reisje terug in de tijd. Terug naar de immense stadionconcerten van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Want The Darkness verkoopt die droom, die illusie. Dat het werkt blijkt wel uit het feit dat de band onlangs in het voorprogramma stond van zowel Robbie Williams als de Rolling Stones.
Het stapje terug naar het middelgrote podium van de sfeervolle w2 concertzaal kon voorman en draaikont Justin Hawkins zichtbaar niet deren. Hij was hier immers om de illusie te verkopen en om zijn eigen rock-'n-rolldroom te leven. Tijdens de instrumentale opener bezette Hawkins het hele podium, met ferme passen en een haast demonische, maar gulzige blik in de wijd opengesperde ogen. "Zieltjes winnen" moet hij gedacht hebben. Elke vierkante centimeter werd aangedaan terwijl hij opruiend zijn beiden handen in de lucht hief, met zijn gitaar bungelend voor het kruis van zijn net iets te strakke glitterbroek, het afwachtende publiek aansporend hetzelfde te doen. Zonder probleem transformeerde het viertal de knusse w2 gevoelsmatig tot pak 'm beet Ahoy. Hilariteit alom om de foute poses en de bravoure van vooral het zingende deel van de familie Hawkins. Justins iets jongere broer Dan spreidde zijn ruige licks vol zelfvertrouwen ten toon. Licks, allen geleend van dan wel geïnspireerd door Eddie van Halen, Angus Young, Ted Nugent, Ace Frehley en Brian May. Als een volleerd superster kreeg hij zelfs op de laatste rijen de handjes op elkaar middels zijn uitbundige mimiek en razendsnelle solo's. Maar het ergste moest nog komen. Toen broerlief en boegbeeld Justin de microfoon pakte deinsden enkele bezoekers verschrikt terug. Zijn angstaanjagend hoge falset toverde bij velen zowel een glimlach als een gevoel van ongeloof op de gezichten. Inderdaad. Love it or hate it. Het merendeel van het publiek moest duidelijk wennen maar ging op de eerste tonen van de redelijk voorin de set geplaatste single 'Growing on Me' alsnog collectief uit de plaat. Ook 'Get Your Hands of My Woman' werd met luid gejuich ontvangen.
Toen de charismatische Hawkins na dik drie kwartier in de coulissen verdween leek het gedaan met de spectaculaire show vol flash-backs van vervlogen tijden. Maar nee. The Darkness beloofde entertainment en dus kregen we entertainment. "Alles uit de kast," moet Hawkins gedacht hebben. In een net iets te strak spandexpakje met tijgerprint en open borst keerde de bevlogen zanger als een ware rockgod terug op het podium, zichtbaar genietend van het applaus dat hem ten deel viel. Hij gebruikte zijn microfoonstandaard als luchtgitaar en maakte metershoge David Lee Roth spagaten in de lucht. De grand finale bestond uit een stadionrockversie van Radioheads 'Street Spirit' met tergend hoge vocalen, lekker overdreven met een felle grijns gebracht, alsof Hawkins ter plekke de Engelse shoegazers de nek om wilde draaien en het cliché van de gitaarsolo na al die jaren alsnog wilde slechten. Maar ook daarmee was het uitbundige rockfestijn was nog niet ten einde. Om de meer dan geslaagde avond op een stadionwaardige manier af te sluiten liet de zanger zich op de nek van een roadie al solerend op zijn witte Les Paul de gehele zaal door dragen en deelde hij vriendelijk high fives uit aan het uitzinnige publiek. The Darkness verkocht de droom en wij zagen deze, na enige aarzeling, dat wel, werkelijkheid worden. "Weergaloos," stotterde de beschonken gitaargroupie Henri na afloop. En terecht.
http://www.kindamuzik.net/live/the-darkness/the-darkness/4028/
Meer The Darkness op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-darkness
Deel dit artikel: