Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jouw bandje groot zien worden, kan soms vervelend zijn. Weg is de intimiteit en het (oog)contact met de artiest wanneer de overstap gemaakt wordt naar grotere zalen. De spontaniteit wil ook nog eens verdwijnen en plaats maken voor een geoliede rockmachine. Voor sommige groepen is het achterlaten van clubs als Ekko en Rotown echter een goede zaak. Bij The Decemberists bijvoorbeeld. Voor vijftig man valse noten uitkramen, uit de maat spelen en foute jams ten gehore brengen, kan dan nog - maar toch ook liever niet. In het prestigieuze Paradiso kom je daar niet mee weg, en daar was voorman Colin Meloy zich van bewust.
Met hun derde album Picaresque wist het ongewone gezelschap uit Portland een publiek te bereiken dat niet alleen de dagen slijt met het doorspitten van zware literatuur. De melancholische, maar met een opgewekte geest gebrachte popsongs wisten zelfs de smaakgestapo van 3FM te bekoren en zo kon het dat de ether vorige zomer gekleurd werd met ‘16 Military Wives.’ Dit kleine hitje resulteert nu in een bijna uitverkochte zaal.
Het opvallend enthousiaste publiek wordt getrakteerd op een gedegen set van een band die de nummers vlekkeloos naspeelt. Een welkome vooruitgang dus op de rommelige live-historie. De vier mannen en dame komen daardoor wel handen te kort om de warme arrangementen van de plaat naar het podium te vertalen.
Voeg er dan iets nieuws aan toe, denk je dan, maar Chris Funk durft het niet aan om met wat eigenwijze gitaarlijntjes de slapende gaten op te vullen. Met het binnen de lijnen blijven ontbreekt het dus aan de meeslependheid die violen en blazers meegeven aan prachtnummers als ‘We Both Go Down Together’ en ‘Engine Driver.’
Alleen de uitstekende drummer John Moen (die geweldenaar op Stephen Malkmus’ Pig Lib) wist met wat rake fills nog iets van ‘16 Military Wives’ te maken. Veelzeggend is dan ook dat een nieuw nummer (‘Summer Song’) tot de hoogtepunten behoort. Een nummer waarmee wederom een stap van leuke gekheid naar conventionele indiepop is gezet.
The Decemberists zitten duidelijk in een overgangsfase. Onlangs getekend bij major Capitol komen ze met een nieuw publiek in aanraking. Of die knotsgekke uitspattingen als een Russische polka op waarde weten te schatten, is maar de vraag. Een klein beetje absurd theater van de als eeuwige student door het leven gaande Meloy wordt gelukkig wel geapprecieerd.
Zo ‘schiet’ hij zijn bandleden omver, om vervolgens ook het publiek te gebieden om de knieën te laten zakken. Een daverend slotakkoord volgt wanneer de gehele zaal omhoog springt. Nu de dalen uit de muziek live zijn weggeslepen, is het tijd voor The Decemberists om daar pieken aan toe te voegen. De volgende tournee moet uitsluitsel bieden.
http://www.kindamuzik.net/live/the-decemberists/the-decemberists-9508/12932/
Meer The Decemberists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-decemberists
Deel dit artikel: