Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Duke Spirit, dames en heren. Gisteren nog in de marge van de Londense muziekscene, vandaag al voor u in de Rotondezaal van Le Botanique. En met een meer dan aardig debuut als Cuts Across The Land mag dat wel: ronkende deuntjes overduidelijk geïnfecteerd met een hoge dosis Velvet Underground, loensend naar ondermeer The Kills inclusief aantrekkelijke frontvrouw, wiens stem afwisselend kan slaan en zalven, en dat in één ooropslag. Een band die volgens hun devote fans bovendien een stevige live-reputatie heeft.
Bij de eerste snaaraanslag blijkt dat het plaatje alvast klopt: warrige kapsels, vintage versterkers, die "mij kan het eigenlijk niet zoveel schelen"-houding, en vooral zangeres Leila Moss als centraal aandachtspunt, die meewarig tegen haar microfoon aanschurkt bij elke diepe kreun. De Dukes spelen tegelijk met een fotogenieke nonchalance en een trefzekerheid die verraadt dat ze de laatste weken al heel wat podia hebben aangedaan. Dit vermoeden wordt bevestigd door Moss wanneer ze zich verontschuldigt voor haar naar eigen zeggen erg mannelijk klinkende stem, een onvermijdelijk gevolg van het lange touren.
Misschien is het wel door tour-moeheid dat diepe indrukken het eerste kwartier uitblijven. Of ligt het aan de keuze voor hoofdzakelijk nieuwe nummers in het begin van de set? Wat er ook van zij, in gedachten doemt te pas en te onpas het ongelukkige adjectief 'degelijk' op, en daar kan noch band noch publiek tevreden mee zijn. Zoals al vaker is gebleken blijft muziek echter een raar beest - voor een gelijkaardige ervaring, zie The Archie Bronson Outfit, mei van dit jaar in dezelfde zaal - dat je ongenadig bij je kraag grijpt als je even niet oplet, en zonder boe of ba meesleurt in zijn reidans. Nog voor het half uur stampen voeten ritmisch en wiegen hoofden vervaarlijk op het snerende afscheidslied 'Bottom Of The Sea', en wanneer Moss de woorden "like a wild animal growls" herhaalt tijdens 'Red Weather', weten we precies waar ze het over heeft. Of dat willen we toch geloven. In ieder volgend nummer ontwaren we een hoogtepunt, zij het een bijtend gitaarakkoord in 'Lion Rip' of een huilende mondharmonica in 'Hello To The Floor', tot de laatste noot is uitgestorven, en we enkel kunnen blijven klappen.
http://www.kindamuzik.net/live/the-duke-spirit/the-duke-spirit/11047/
Meer The Duke Spirit op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-duke-spirit
Deel dit artikel: