Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met wortels in de Amsterdamse kraakbeweging is The Ex al sinds 1979 actief aan het muzikale front. De band maakt in de eerste jaren zwaar op punk geënte muziek, waarin men zich uit tegen maatschappelijke misstanden als leegstand, imperialisme en individualisering. Per plaat wordt de vaak door grimmige, ritmische gitaarlijnen gekenmerkte muziek experimenteler en gastmuzikanten zijn eerder regel dan uitzondering.
Bijna vijfendertig jaar later heeft The Ex een unieke positie verworven in de internationale (underground)muziek. Met nog altijd de DIY-ethiek en samenwerkingen met de meest uiteenlopende muzikanten zit de sleet er nog steeds niet op. The Ex zou The Ex niet zijn als de band koos voor een gewoon jubileum. Nee, het heet The Ex Festival, 34 2/5 tour om de toekomstgerichtheid nog maar eens te onderstrepen. In vijf verschillende Nederlandse steden, met vijf bevriende bands/muzikanten vindt het festival plaats. De eerste stop is in Vera te Groningen.
Het spits wordt afgebeten door Chocolat Billy [foto hierboven] uit Frankrijk, dat op de zaalvloer speelt. Het gezelschap kiest op plaat nog wel eens de lieflijke kant van hun brede muzikale spectrum. Live gaat het de band om het veroorzaken van een trance, met tribale ritmes en repetitieve gitaar- en toetsenklanken die aan no wave raken. Tussen alle oerkreten en stuiterritmes door heeft de gitarist nog tijd om over de grond te kronkelen, bijna een microfoon in te slikken en een trommel zowat aan gort te slaan. De stoïcijnse toetseniste gaat daarentegen onverstoorbaar door met het vullen van de gaten. Het is illustratief voor het fragmentarische karakter van de opwindende muziek.
Vervolgens is het de beurt aan krasse knar maar vooral top(freejazz)drummer Han Bennink [foto links] om een virtuoze improvisatie ten beste te geven. Hij trekt al snel zijn overhemd uit en gaat volledig op in zijn spel, dat bestaat uit slepende ingenieuze ritmes. Niet alleen het drumstel dient als instrument, want daarnaast gaat hij loos op de podiumvloer en versterkers. Zijn gevoel voor timing demonstreert hij door met kwastjes zijn snaredrum te bespelen. Zelfs met een drumstok in zijn mond produceert hij nog boeiende ritmes. Han Bennink laat zien dat een drumsolo allerminst saai hoeft te zijn.
Begin jaren tachtig raakten The Ex en noiserockpioniers Sonic Youth bevriend en hebben sindsdien altijd contact gehouden. Om dit te onderstrepen komt zanger/gitarist Thurston Moore [foto hierboven] van deze op non-actief gezette band zijn gitaar mishandelen, zoals je van hem mag verwachten. Moore doet, met de gitaarversterkers op tien en de effectpedalen binnen voetbereik, een selfie met stroperige noise, gruizige fuzzversiersels en gelaagde feedback. Hij teistert de trommelvliezen zoals noisebands doen wanneer ze een concert afsluiten. Moore doet het een kwartier lang maar brengt toch structuur aan in de chaos, wat bij vlagen boeiende geluidsterreur oplevert.
De grote verrassing van de avond heet Fendika [foto hierboven] en komt uit Addis Abeba, Ethiopië. De drie muzikanten en twee dansers putten uit de rijke Ethiopische azmari-traditie van rondtrekkende muzikanten, vergelijkbaar met de middeleeuwse bard. Met slechts zang en de authentieke instrumenten kebero (drums/percussie) en masenko (eensnarige viool) verzorgen ze, mede door het prachtige samenspel, een vol en origineel geluid. De term 'bezwerend' is op deze muziek pas écht terecht van toepassing en het enthousiaste publiek kan onmogelijk blijven stilstaan. Visueel is het eveneens een spektakel: het ene na het andere prachtige traditionele kledingstuk passeert de revue. Bandoprichter en danser Melaku Belay toont zijn fabuleuze lichaamsbeheersing in de eskista, een traditionele Ethiopische dans waarbij het lijkt alsof de schokschouderende Belay onder stroom staat. Met het ijzersterke Fendika bewijst The Ex waarom hij zo'n warm pleitbezorger van Ethiopische muziek is.
The Ex [bovenste foto en foto rechts] sluit het eigen festival natuurlijk zelf af. Messcherp, grimmig en met duizelingwekkende ritmes uit vele muzikale invloeden, speelt het viertal vanaf de eerste tonen een gewonnen wedstrijd. Het is prachtig om te zien en te horen hoe de drie gitaristen zowel qua podiumbewegingen als gitaarspel om elkaar heen kronkelen. Hoewel The Ex het punkjuk allang van zich heeft afgeschud, zijn de krassende gitaarlijnen in de basis nog altijd terug te voeren op die van bijvoorbeeld Gang of Four. Gekoppeld aan de stuwende en vindingrijke drumritmes van Katherina 'Kat' Borneveld en de sloganesk zang van Arnold de Boer klinkt The Ex onveranderd giftig, onontkoombaar en dwingend. Tijdens de twee toegiften komt de band ietwat melodieuzer naar voren, met eigenwijze gitaarweefsels die nog lang in je hoofd na-ijlen. En zo hoort het.
Foto's van Vera huisfotograaf Peer
http://www.kindamuzik.net/live/the-ex-festival/the-ex-festival/24757/
Meer The Ex Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-ex-festival
Deel dit artikel: