Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Misschien leest u dit omdat de naam 'Experimental Pop Band' uw nieuwsgierigheid prikkelt. Dat was toch de reden waarom ík vrijdag naar het optreden van deze band uit Bristol ben geweest. Tijdens het concert heb ik zo'n tien procent van alle toeschouwers gevraagd of ze The Experimental Pop Band al eens gehoord of gezien hadden. Ze antwoordden alle vier "neen". Inderdaad, de Balzaal van de Vooruit in Gent was slechts gevuld door een handjevol mensen en fans waren er helemaal niet. Triestig als je weet dat de band bijna tien jaar bestaat en aan hun vierde album toe is.
Tarmac & Flames heet de nieuwe cd; voor de band de eerste release op het label Cooking Vinyl. Frontman Davey Woodward beschouwt de overstap van City Slang naar hun huidige platenlabel als een nieuw begin. En toegegeven: daar kan hij wel gelijk in hebben, aangezien John Parish de producer van (bijna) alle nummers op Tarmac & Flames is. Parish, ook afkomstig uit Bristol, heeft in zijn lange carrière samengewerkt met onder meer PJ Harvey en Sixteen Horsepower. Verder won hij een prijs in Bonn voor het componeren van de soundtrack van de Vlaamse film Rosie. Dus hoewel er zo weinig volk was in Gent en niemand er van The Experimental Pop Band had gehoord, was er geen reden tot pessimisme. Het was met een open geest hopen op een verrassing.
Alvast heel onverwacht begon het concert meer dan een uur te laat. Bij de eerste tonen schuifelden tachtig voetjes dichter tot het podium. Een bescheiden Woodward vraagt of het vrijdagavond is. Het ijs is gebroken. Zoals de naam het lichtjes doet vermoeden is britpop de rode draad, hoewel er ook electro- en jazzinvloeden doorsluimeren. Het begint allemaal kinky, alsof een zweepje de maat aangeeft. De zanger heeft de allures van Jarvis Cocker, maar de frontman van Pulp heeft toch meer charisma en zingt (íets) minder verwijfd dan Davey Woodward. Achteraan is een collagefilm geprojecteerd met kitschaffiches en fragmenten van cultfilms uit de jaren zestig en zeventig. Je kent het wel: een man met een bijl, een gillende vrouw vastgebonden op de treinsporen,...
In tegenstelling tot de filmbeelden is het geluid van The Experimental Pop Band op en top 'eighties-nineties'. Een keyboard die de zang naspeelt (in 'Can't Stand It'), voorspelbare gitaarrifs en de ritmische begeleiding van een tamboerijn... het is popmuziek zoals je het bijna vergeten was! Vooral de synthesizer brengt het begin van de jaren negentig tot leven met heel eenvoudige deuntjes. Groepen als Vive La Fête en Daan doen er anno 2004 iets origineels mee, wat van The Experimental Pop Band niet kan gezegd worden. Eén van de toeschouwers vertelt me smalend dat de videobeelden soms interessanter zijn dan het podiumgebeuren. De meeste songs zijn lekker speels en netjes afgewerkt, maar klinken wel alsof honderd anderen hen voor waren. Slechts af en toe brengt de band de ruime Balzaal op temperatuur dankzij een opdwepende gitaarsolo of de hit 'Bang! Bang! You 're dead!'
De groep was mij volslagen onbekend en toegegeven; ik heb nog nooit een plaat van die sympathieke jongens gehoord. Hopelijk klinkt Tarmac & Flames een John Parish waardig, want anders zal The Experimental Pop Band snel in de vergeetput van mijn geheugen duiken. Ik heb geen schitterende show gezien, laat staan experimenteel. Maar aan de andere kant was het ook niet afschuwelijk slecht, want dat zou ik ook niet snel vergeten. Mist de band een eigen sound of zijn we nog niet klaar voor een 'nineties-revival'? Ik vrees het eerste, want zelfs in een revival moet men inventief zijn.
http://www.kindamuzik.net/live/the-experimental-pop-band/the-experimental-pop-band/5543/
Meer The Experimental Pop Band op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-experimental-pop-band
Deel dit artikel: