Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Legendarische concerten, ik heb ze altijd begrepen als historische feiten, veelal gehuld in nostalgische en zelfs mystieke aura's. Zelf heb ik, wellicht ook door mijn jonge jaren, nooit deelgenoot mogen zijn van dergelijke monumentale gebeurtenissen. Ik heb natuurlijk wel eens een dagje rondgedoold op een grasveld in Spaarnwoude, en Landgraaf is voor mij geen onbekende gemeente, maar laten we eerlijk zijn, tis geen Woodstock...
En toen stond ik onlangs nietsvermoedend in een tot de nok toe gevuld Paradiso, wachtend op The Flaming Lips. Ik had natuurlijk ook wel vernomen dat het tijdschrift Q The Flaming Lips noemt als één van de vijftig bands die je gezien moet hebben voor je sterft, maar de toonzetting van het blad in acht nemende, beschouwde ik die stelling vooral als hyperbolisch. Dat was een theoretische fout. Niks geen hyperbool. Tijdens het concert maakte ik een Jehova-achtige gewaarwording door. Een concert van The Flaming Lips MOET JE GEZIEN HEBBEN VOORDAT JE STERFT. Waarom?
Om de grote gele ballonnen. En de confettikannonnen.
Om de scientology aliens en de kerstmannen (ze dansen als feeën zo mooi).
Om de buikzang handpopnon. Ik zal haar nimmer vergeten.
Om het liedje op speelgoed synthesizer, met dierengeluiden. "Maar we gebruiken alleen de eend en de koe", zegt een grijnzende Wayne Coyne, tien bij tien meter op een scherm geprojecteerd vanaf de mic-cam.
Knetterende stroboscopen, krioelende serpentinegeweren, rookmachines ("Jaaa, jaaa, DOEN!!" riepen de bandleden tijdens het overleg), het zou al bijna genoeg zijn als de band er gewoon een beetje bij staat te grijnzen. Maar nee. Zoals u weet, zijn The Flaming Lips niet alleen één van de meest geslaagde circusacts annex drive-in shows sinds mensenheugenis, maar ook nog eens een verrot goeie band. Tussen alle frummels en gimmicks door maken ze die reputatie meer dan waar. Muzikaal een beetje van alles wat, met uiteraard een accent op het recentere werk, en een politiek geëngageerde Black Sabbath-cover ter afsluiting.
The Flaming Lips weten een euforische sfeer te scheppen waar zelfs de meest geharde cynici een onzinnige grijns van op hun smoel zouden krijgen; ikzelf heb een kleine traan van geluk weg mogen pinken. Een uitbundig en lichtzinnig evangelie van geluk en schoonheid waar ik ooit mijn kinderen met een mistige blik over zal vertellen.
http://www.kindamuzik.net/live/the-flaming-lips/the-flaming-lips/12720/
Meer The Flaming Lips op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-flaming-lips
Deel dit artikel: