Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Van alle garagerockbands die de laatste jaren voorbijkwamen, behoren The Fresh & Onlys uit San Francisco in muzikaal opzicht tot de meest interessante. Ze zetten per plaat de oogkleppen steeds verder af, met fraaie uitstapjes richting bijvoorbeeld twangy westernmuziek, new wave of bluespunk. Vanaf het weergaloze Play it Strange verruilden ze het ietwat muffe geluid van de eigen analoge studio voor een meer helder en toegankelijk geluid. De recentste plaat, Long Slow Dance, kent nog minder garagegalm, maar de songs zijn des te beter en zelfs The Smiths dienen als referentiekader.
Op het podium van een redelijk bevolkt Vera keert de galm dubbel en dwars terug en lijkt het viertal daar tijdens de eerste nummers zelfs enigszins in te verzuipen. Een rookmachine en topzwaar aangezet podiumlicht in voornamelijk rood en groen hebben als doel de muziek een extra psychedelische injectie te geven. Toch lukt het The Fresh & Onlys niet om net zo'n indrukwekkende gitaartrip te bewerkstelligen als tijdens het festival Into the Great Wide Open in 2011. Daarvoor is het geluidsvolume te laag en de twee gitaristen gaan niet volledig in elkaar op, wellicht omdat ze het met een vervanger van vaste gitarist Wymond Miles moeten doen.
Het geeft de leadgitarist wel de mogelijkheid om solo uit te blinken in stemmige maar energieke wavelijnen, melancholiek twinkelende surftonen of beeldende geluiden in de lijn van Ennio Morricone. Zanger en gitarist Tim Cohen oogt alsof hij net uit bed komt en hij beweegt onhandig, zodat hij het niet van zijn podiumuitstraling moet hebben. Het komt voor The Fresh & Onlys dus meer dan ooit neer op de kracht van het songmateriaal. En die songs zijn van grote klasse, zo bewijzen ze met het prachtig puntige 'Yes or No', een kraakhelder 'Summer of Love' of een zeer energiek 'Euphoria'.
Het valt uiteraard te prijzen dat de bandleden veel muzikale invloeden tot de hunne rekenen. Een ietwat nadelige bijkomstigheid is dat de meeste nummers daardoor live wat meer afgeroomd klinken. Toch kiezen ze soms wel een duidelijke afslag en die momenten groeien dan ook meteen uit tot hoogtepunten van het optreden. Zoals in het vervaarlijk dreinende fuzzgitaaroutro van 'Foolish Person', of in de overdonderend ronkende garagesnit van oudje 'Peacock and Wing'. The Fresh & Onlys schuiven het putdeksel van de underground steeds meer opzij, maar ze doen geen concessies ten aanzien van de hoge songkwaliteit. Het zou ze in de toekomst zomaar een groter publiek kunnen opleveren.
Foto's van Vera huisfotograaf Simone van der Heijden
http://www.kindamuzik.net/live/the-fresh-onlys/the-fresh-onlys/24052/
Meer The Fresh & Onlys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-fresh-onlys
Deel dit artikel: