Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Maurice, wat vind jij nu van de nieuwe van Bright Eyes?”
“Welke van de twee?”
“Die ene countryplaat met Emmylou Harris.”
“Ik vind er niet veel aan, maar sowieso ben ik geen groot liefhebber van Bright Eyes.”
“Dat heb ik nou ook met die groep.”
“Onze collega Norbert P. uit U. was er anders behoorlijk over te spreken.”
“Iedereen is er lyrisch over. Toch hoor ik liever Ryan Adams met Emmylou.”
“Of Gram Parsons.”
“Ja, maar die is dood.”
“Oh ja.”
“....”
“Het probleem met Bright Eyes is dat het een rockband is die angstvallig probeert countrymuziek te maken. Ik heb respect voor hun goede bedoelingen, maar critici moeten niet denken dat het veel voorstelt. Van The Good Life verwacht ik min of meer hetzelfde.”
“Het is wel heel erg rustig in Nighttown.”
“Dat was ook zo bij Grand National.”
”Dat vind ik nu weer wél een goede band.”
Een oorverdovende lawaai vanuit de Theaterzaal maakt duidelijk dat het voorprogramma is begonnen. Het is een herriebandje uit de Verenigde Staten. Het drietal maakt loeiharde postrock. Er zitten een paar uitstekende nummers bij, waaruit blijkt dat de jongens met weinig instrumenten niet alleen heel veel kabaal maken, maar zeker ook een aardig potje kunnen spelen. Voor we het weten, stopt de noise en blijkt het net iets te kort te hebben geduurd om een verpletterende indruk achter te laten.
“Dit had ik niet verwacht.”
“Meestal hebben ze een plaatselijk bandje dat, tot ergernis van iedereen, een paar eigen nummers speelt, maar dit was van een redelijk hoog niveau.”
“Maar het was geen country.”
“Dat is ook weer waar.”
The Good Life (foto) begint. De zanger is zeer waarschijnlijk dronken, stoned of gewoon erg moe. Er is geen setlist. In plaats daarvan mag het publiek nummertjes trekken. “Dat is niet om arrogant te zijn”, zegt de snuggere zanger tegen een handjevol mensen. Drie baardige mannen met stropdassen en een neger met een groene sjaal werken zich met grote tegenzin door een paar oude nummers heen. Als dan ‘Sweet Child of Mine’ van ene Axel R. wordt getrokken, verschijnt er even een glimlach op de gezichten van het publiek. Daarna worden plichtmatig wat nummers van de nieuwe plaat gespeeld. Het is rommelig, de pauzes duren meestal langer dan de songs. Als het afgelopen is, nemen de volhouders nog even de moeite om te applaudisseren, waarna de band de kleedkamer induikt.
“Ik vermoed dat de thuisblijvers dit keer eens gelijk hadden.”
“Ja, dat denk ik ook.”
http://www.kindamuzik.net/live/the-good-life/the-velvet-teen-the-good-life/8518/
Meer The Good Life op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-good-life
Deel dit artikel: