Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nergens ter wereld zult u meer liefhebbers van harmonieuze mannenstemmen en weemoedige liedjes over verlaten snelwegen, weggelopen vrouwen en droge prairievelden aantreffen dan in ons eigenste kikkerlandje. Zelfs in een ongure staat als Minnesota, waar The Jayhawks vandaan komen en de broertjes Coen hun meesterlijke Fargo in het desolate winterlandschap filmden, is het fanatisme voor plattelandsmelancholie niet veel groter dan in het vlakke Nederland. Tien jaar geleden werden The Jayhawks als de verloren countryzonen binnengehaald, net zoals een kleine dertig jaar geleden The Eagles hun eerste succes verworven temidden van tulpenbollen en wooden shoes. Natuurlijk, The Jayhawks klinken een stuk minder gelikt dan de arbeidsvitaminen van The Eagles, maar ze prediken wel voor dezelfde parochie. Toch leunen zanger Gary Louris en de zijnen eerder op het repertoire van The Byrds, Crosby, Stills & Nash, Buffalo Springheid en andere gezelligheidsmuziek uit de late zestiger- en zeventiger jaren.
Tijdens het concert in Tivoli dankt zanger en liedjesschrijver Gary Louris voor de warme onthaal van hun eerste meesterwerk Hollywood Town Hall, dat als een reddende engel uitkwam in de donkere dagen van grunge en house. Een paar jaar later deden ze het dunnetjes over met het ronduit prachtige Tomorrow the Green Grass, om later de weg en geniale gek Mark Olson kwijt te raken met de psychedelische strubbelingen van Sounds of Lies en het gladgestreken Smile-album.
Toch hebben ook die meer experimentele albums hun sterke momenten, zoals blijkt uit de live-uitvoeringen van sommige nummers. Het razend enthousiaste publiek in Tivoli liet eveneens weten erg blij te zijn met terugkeer naar de échte roots op de jongste Jayhawks-langspeler, Rainy Day Music. De verlate aftrap met het nieuwe nummer 'Stumbling Through the Dark' is desalniettemin rommelig en onzeker.
Maar onze vrienden van The Jayhawks zetten dit meteen recht met hun overweldigende en zonder meer aanstekelijke nu-klassiekers, waaronder 'Take Me With You (When You Go)', 'I'd Run Away' en 'Waiting for the Sun', die uit volle borst worden meegezongen en resulteren in een uitbundig gejuich, zo luid dat niemand nog denkt aan de lege balkons.
In de beneden zaal was het tenslotte wel gezellig druk.
The Jayhawks zijn in een uiterste bloedvorm, hoe saai hun houterige bewegingen op de bühne ook mogen zijn om naar te kijken. Qua timing en samenzang verloopt alles lekker soepel. De jankende pedaalsteel haalt uit stilstand een zinderend hoogtepunt in 'Sister Cry', net als de Michael Nesmith-classic 'Different Drum' is dit één uit de reeks van spontane toegiften die een goed anderhalf uur volmaken. Neem daarbij de sympathieke Utrechtenaren van The Yearlings als voorverwarming en het kan bijna niet anders dat het concert van The Jayhawks bij voorbaat een topavondje zou worden. Het is die ongrijpbaarheid in de liedjes van The Jayhawks, die simpel doch diepgravend hun weg zoeken in de menselijke ziel. Songs die een verdovende werking hebben. En dat is precies wat men nodig heeft in een week waarin countrymuziek met de dood van the Greatest Cowboy of Them All een fikse kater opliep.
http://www.kindamuzik.net/live/the-jayhawks/the-jayhawks/3994/
Meer The Jayhawks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-jayhawks
Deel dit artikel: