Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Wat voel ik me vreselijk in mijn bek gescheten zeg", was de kernachtige conclusie van een boos wegbenend meisje na amper vijftig minuten The Knife live. Ze had wel een beetje gelijk. Want wie € 20 betaalt voor een concert dat nog geen een uur duurt, kan zich gemakkelijk bekocht voelen. Zelfs al was er een voorprogramma en een afterparty, waar het nog aardig los ging trouwens. Maar voor een band waar 95 procent van de muziek op harde schijf staat, is het blijkbaar lastig om een langere toegift te geven.
Was het daarmee een slecht concert? Verre van. Al geeft The Knife eigenlijk geen concerten, als we eerlijk zijn. Weliswaar zingt zangeres Karin Dreijer live en doet broer Olof wat met elektronische drums, het gaat bij de geheimzinnige Zweden toch vooral om ‘the looks’. Zelf gaan ze verscholen achter zwarte ninjapakken met maskers op, zodat het duo zo min mogelijk afleidt van de vele videobeamers die het podium beschieten.
Projectie is het sleutelwoord. Projecties op een semitransparant doek dat voor de artiesten is gespannen, projecties op het achterdoek en projecties op vreemde witte ballen die bij nadere bestudering knoflookbollen blijken. Knoflookbollen met verwrongen gezichten die precies in de maat zingen. Dat vinden wij leuk. Rechts op het podium hangt een voddenpop voorover, terwijl links een draaiend doodshoofd te zien is op een rond filmdoek. Ervoor draait een levensgrote houten klaas aan een soort toverlantaarn.
Betoverend is het zeker. Het lijkt wel een sprookje uit de studio’s van Tim Burton, compleet met monsters, verlaten villa’s en enge geluiden. De beelden zijn van Andreas Nilson, officieus het derde bandlid van The Knife. Beeld is bij de Zweedse groep dusdanig belangrijk dat er binnenkort opnieuw een dvd verschijnt van de groep, na het vorig jaar uitgebrachte ‘When I Found the Knife’. Mooie beelden zijn het. Halverwege het optreden dwarrelt er rook in slow motion over het beeldscherm. De rook bevriest vervolgens, waarna de camera er in 3D omheen blijkt te cirkelen. Op het voordoek kruipen regendruppels naar beneden.
Ze spelen nagenoeg dezelfde set als afgelopen zomer op Lowlands. Veel werk van het derde album Silent Shout, zoals de single ‘Marble House’, het trancy ‘Forrest Families’ en het met arpeggio’s overladen uitzinnige titelnummer. Donkerder en kaler dan het voorgaande album maar nog altijd met de op-het-randje-van-cheesy balancerende melodietjes en de aan Japanse bubblegumpop en Siouxie Sioux refererende zang van Karin Dreijer. "It’s trance, Jim, but not as we know it."
Na een toegift valt het doek en floepen de zaallichten aan, het trendy publiek verbouwereerd achterlatend. Gelukkig draait DJ Sander na afloop in de kelder van Paradiso minstens drie platen van The Knife, als doekje voor het bloeden.
http://www.kindamuzik.net/live/the-knife/the-knife/14225/
Meer The Knife op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-knife
Deel dit artikel: