Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er zijn twee soorten underground bands. Ten eerste de underground band die uiteindelijk toch doorbreekt en waarvan de fans van het eerste uur zich als ‘echte’ fans manifesteren dan wel hun groot geworden helden afvallen omdat deze ‘te commercieel’ zijn geworden – alsof een band er altijd wat aan kan doen of hun platen wel of niet verkopen? Ten tweede is er de underground band die niet voor niets underground is: er zijn maar heel weinig mensen die hun muziek pruimen: na verloop van tijd vallen deze bands uit elkaar omdat de fut er een beetje uit is of de band gaat vrolijk door in het huiskamercircuit en de bandleden trouwen een-voor-een hun trouwste leden.
En dan is er toch nog een derde type underground band: deze blijft bestaan ondanks of dankzij muziekrevoluties, wordt nooit ‘echt’ bekend, maar heeft genoeg fans om elke twee jaar een tour te houden langs de verschillende clubs in binnen- en buitenland. De bandnaam gaat in bepaalde kringen veelvuldig over de tong en de muziek wordt beschouwd als bijna goddelijk. Ze hebben een trouwe schare fans waarvan er af en toe wat afvallen omdat de band het vertikt om 20 jaar lang dezelfde muziek te blijven maken, maar gelukkig levert dat ook weer wat nieuwe, vaak jongere, fans op. The Legendary Pink Dots is een voorbeeld van dit type underground band.
Als je LPD kent ben je vaak een fan en ben je geen fan dan ken je de LPD vaak ook niet eens. Volgens de fans het ultieme bewijs dat het om een geweldige band gaat: iedereen die ze wel kent, is immers fan! LPD bestaat reeds sinds 1980, dus wat dat betreft mogen ze zeker legendarisch worden genoemd. De van oorsprong Engelse band ging eerst een blauwe (maan)dag als ‘One Day’ door het leven. Sinds die dag hebben er circa twintig verschillende muzikanten deel uitgemaakt van LPD. Oer-leden Edward Ka-Spel en Philip Knight maken nog steeds deel uit van de band. Niels van Hoorn (sinds 1990) en Martijn de Kleer (1992-1997 en wederom sinds 2000) maken het viertal anno 2003 compleet. In de tussenliggende jaren waren er ook wel andere Nederlanders die deel uitmaakten van de band. En Engeland en Nederland zijn oorspronkelijk dan ook de landen met veel fans. In de loop van de tijd winnen de LPD echter ook Centraal- en Oost-Europa voor zich en ook in bepaalde delen van de VS bereikt de band de velbegeerde(?) underground status.
Het geluid van de LPD is kort gezegd ‘eigenzinnig’ en veel meer valt er wel aan toe te voegen, maar of dat ook werkelijk iets toevoegt? Duidelijk is dat de LPD altijd wel van psychedelische muziek met poëtische teksten hebben gehouden, maar ook van een likje jazz, techno, geluidsexperimenten en speelgoed zijn de heren niet bepaald vies. In dat opzicht is de avond in Patronaat niet anders dan we van de LPD mogen verwachten.
De overgang van saai&239;ge 80’s alto-pop en 90’s elektronische psychedelica wordt in het Haarlemse Patronaat zonder veel moeite gemaakt en dat wordt gemakkelijk opgevolgd door een niemendalletje met blokfluit. Al die tijd zien we zanger Edward Ka-Spel zijn nummer als een hippie uit een tijdperk dat ver achter ons ligt (inclusief blote voeten) zijn teksten soms als een onheilspellend sprookje letterlijk over zijn lippen brengen (vanwaar toch die gelijkenis met Lou Reed die steeds in mijn hoofd komt bovendrijven?) terwijl Niels “Hoornblauer” van Hoorn met zijn gladde pak, dito schoenen, oranje overhemd en charmante kale kop het publiek bespeelt met openlijke flirtpartijen met vooral vrouwen, maar ook mannen. Philip Knight is meestal te gefascineerd door zijn knopjes om enige seconde naar het publiek op te kijken; Martijn de Kleer voldoet eerder aan het bekende cliché van de wat schuchtere basgitarist.
Het publiek lijkt voor het grootste deel volop te genieten. Het bestaat met name uit die vaste fans die de band al jaren lijkt te volgen en vaak zijn ze van het type ‘oudere jongere’, iets te strakke zwarte spijkerbroek (waarom toch altijd?) in het geval van de mannen vaak gevuld door een dunnig lichaam met daarbij een peuk (geen sigaret!) en bij de dames hetzelfde – of door een iets te dikke kont in diezelfde spijkerbroek of zwarte rok. Tijdens het concert blijken er vooraan echter ook een enkele tieners te staan, vergezeld van een enkele groepjes twintigers die kledingtechnisch iets minder duidelijk zijn thuis te brengen (gothic, skater, middle-of-the-road etc.) en waarvan zeker de helft later ook op station Haarlem is te vinden voor de laatste trein naar Amsterdam. Met name die (Amsterdamse) twintigers lijken meer te zijn gekomen voor het 90’s werk van de band waar drumcomputers een centraal deel van uitmaken dan voor de 80’s klassiekers.
Ka-Spel’s en Hoornblauer’s spel met het publiek gaan er bij beide generaties goed in. Ka-Spel staat twee keer een nummer lang tussen het publiek: soms gewoon zingend, soms bezwerend en in een trip lijkend (maar twee minuten later weer helemaal clean). Hoornblauer doet het ook goed met een lamp in zijn saxofoon waarmee hij een-voor-een een aantal bezoekers beschijnt. Het publiek kan geen genoeg krijgen van Hoornblauer en Hoornblauer op zijn beurt ook niet genoeg van de aandacht waardoor zijn grapjes soms net iets te lange doorgaan, zoals bijvoorbeeld het speelgoedje met het boe-boeh koeiengeluid. Gelukkig hebben we hier ook met vier goede muzikanten te maken: verhalenverteller Ka-Spel is gewoon intrigerend, Knight mag wat onbetrokken overkomen, als zijn electro noise tot leven komt, zeurt niemand daarover, Hoornblauer is niet alleen een clown, maar ook een multi-instrumentalist en de gitaarsolo’s van De Kleer mogen er zijn.
Toch zitten er wat verloren momentjes in het concert als blijkt dat toch niet al het oudere LPD-werk de tand des tijds heeft doorstaan. Wat het nieuwere werk en de tand des tijds betreft, moeten we natuurlijk nog even afwachten, maar met electro noise die we af en toen krijgen voorgeschoteld, met als topper het slotnummer, zit het wel goed. Beter in elk geval dan met voorprogramma ‘Smalts’ waar ik mijn reputatie als meedogenloos recensent zeer gemakkelijk mee kan waarmaken, maar het lijkt me beter voor zowel de Smalts als voor u, onze lezers, als ik dat niet doe.
http://www.kindamuzik.net/live/the-legendary-pink-dots/the-legendary-pink-dots/4552/
Meer The Legendary Pink Dots op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-legendary-pink-dots
Deel dit artikel: