Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Long Winters komen uit Seattle, Washinton en hebben een uitgebreide vriendenkring. Hun tweede en laatste album, When I Pretend to Fall, werd opgeluisterd door bijdragen van fijn volk als Chris Walla (Death Cab For Cutie, The Postal Service), Blake Escott (Pedro The Lion), Ken Stringfellow (Posies) en, als kers op de taart, Peter Buck (van R.E.M., jawel). Het gevaar van een dure creditlijst als deze is natuurlijk dat alles live - wanneer de mandolines, accordeons, piano's, Wurlitzers, vibrafoons, violen, orgels en andere Franse hoorns netjes in het ongetwijfeld gigántische repetitiehok opgeborgen blijven - een ietsje minder klinkt.
Een ietsje? Meer dan een ietsje zelfs. Op plaat worden zanger/gitarist/songwriter John Rodericks suikerzoete popsongs, stuk voor stuk gebaseerd op simpele melodieën en een akkoord of drie, gedragen door de mooie productie en extra sonische touches van bovengenoemde heren en hun instrumenten, waardoor elke song iets speciaals krijgt en de hooks na luttele luisterbeurten in je hoofd blijven hangen. Neem dit weg, en al wat overblijft is een zanger met een zwaar brilmontuur, een bassist die op Mike Mills lijkt, en een uur lang vrij eentonige, losjes naar dozijnen andere groepen referende songs die nauwelijks de middelmaat overstijgen. Plus een George Harrison-cover. Geenszins slecht, maar wij, veeleisend als we kunnen zijn op zonnige woensdagavonden, hadden net iets meer verwacht.
foto: KindaMuzik archief
http://www.kindamuzik.net/live/the-long-winters/the-long-winters/6150/
Meer The Long Winters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-long-winters
Deel dit artikel: