Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De concerten in de Kirstenbosch Gardens zijn voor locals en toeristen het moment bij uitstek om te genieten van muziek, wijn, gezelligheid en een prachtig uitzicht op de Tafelberg en Kaapstad.
Het festivalseizoen in de Kirstenbosch Gardens werd vorige week afgesloten door The Parlotones. De feiten over deze band even op een rij: ze verkochten duizenden albums, hebben een platencontract bij Universal Music, sleepten tientallen muziekprijzen in de wacht, speelden in het voorprogramma van Coldplay tijdens hun tour in Zuid-Afrika en brachten, jawel, drie wijnen onder hun naam op de markt.
Voor het optreden installeren de festivalgangers, variërend van kinderen tot bejaarden, zich op een uitgestrekt veld in de botanische tuinen. Een al goed beschonken dame roept: "Did you ever see them live? Their amaaaaazing!" Na die opmerking en gezien het uitgebreide cv van de vierkoppige band, zijn de verwachtingen hooggespannen. Spetterend is de show overigens sowieso al voordat de band begint met spelen. Op de dag van het concert valt de regen met bakken uit de hemel. Het publiek dat normaal gesproken op een picknickkleedje met de zonnebril op van de wijn zit te genieten, heeft zich nu geïnstalleerd op vuilniszakken en met paraplu's boven het hoofd. De sfeer is er bij de Zuid-Afrikanen echter niet minder om. Ze zijn creatief met paraplu's en wijndozen om droog te blijven en de wijn vloeit net als de regen rijkelijk.
Als er babygelach uit de speakers het veld over klinkt, spitst het publiek de oren. De paraplu's worden ingeklapt, de mannen komen het podium op. Het eerste nummer wordt ingezet en het publiek gaat hier en daar enthousiast staan dansen.
De muziek van de band en de performance vallen tegen. De melodieën van de nummers liggen makkelijk in het gehoor waardoor je het gevoel hebt dat je elk nummer na één keer horen al kent. Het gehele repertoire is te vergelijken met de sound van de Arctic Monkeys, The Script en Plain White T's. Wat eigenlijk zegt dat ze iets spelen wat al bestaat. Er wordt zelfs een poging gedaan om 'Satisfaction' van de Rolling Stones ten gehore te brengen met hun 'eigen' sound, maar de timing is tenenkrommend.
Het genre van de band is softrock maar leadzanger Kahn Morbee springt en headbangt bij elk nummer alsof hij de muziek van Rammstein speelt. Zijn oogmake-up, armtattoos, té strakke zwarte spijkerbroek en gilet zonder iets eronder, stralen uit dat hij zelf wel in de beleving is dat hij deel uitmaakt van Rammstein. Ook drummer Neil Pauw is een opvallende verschijning. Het is een anabole, gespierde man met een strak zwart hemd. Het gehele optreden aait hij stoïcijns het drumstel. Van uitstraling is bij hem niet echt sprake. Zijn gezicht staat strak chagrijnig, wat de indruk wekt dat hij vooral zijn geld zit te verdienen.
Tijdens het optreden proberen de bandleden hier en daar een grapje te plaatsen maar er is geen sprake van echte chemie tussen de heren. Er wordt niet veel onderling gecommuniceerd en het verzopen publiek wordt niet één keer bedankt voor hun aanwezigheid. Misschien zijn we in Europa verwend als het gaat om het aanbod in softrockbands en zijn de verwachtingen van de Zuid-Afrikanen daardoor lager dan die van ons, maar The Parlotones knallen vooral van het podium af door grootheidswaan. Het publiek vermaakt zich gelukkig wel goed. Men danst, hier en daar wordt meegezongen en verliefde stelletjes zijn dicht tegen elkaar aangekropen onder de paraplu. En als de band het nummer 'We Just Wanna Be Loved' tegen het einde van het concert inzet, roept een dronken veertiger in het publiek: "I just wanna be dry!" De sfeer was top, de band viel in het water.
http://www.kindamuzik.net/live/the-parlotones/the-parlotones/22789/
Meer The Parlotones op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-parlotones
Deel dit artikel: