Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zeven jaar geleden was het, de akoestische show van Jon Auer en Ken Stringfellow in Ekko van enkele jaren terug niet meegeteld, dat The Posies voor het laatst in Nederland speelden. Het voelde dan ook als een soort thuiskomen, afgelopen vrijdag in De Helling. Met wederom een nieuwe ritmesectie weliswaar (de vierde op rij), maar het voelde vertrouwd aan. Maar het was aan The Gasoline Brothers om de avond te openen. De band bleek een prima support voor de helden uit Seattle. Alhoewel hun set in het midden wat aan kracht verloor door twee lang uitgesponnen nummers die de belofte van een climax maar niet wilden inlossen, wisten ze toch indruk te maken met inmiddels vertrouwd materiaal als het eclectische ‘Send the Husky’ en het fenomenale slotnummer ‘Sleeping Pills & Asteroids’. Minder rock-’n-roll dan we van ze gewend zijn, maar aan de andere kant lekker dwars en onvoorspelbaar. Met een betere geluidsmix waren ze echter nog beter uit de verf gekomen. De gitaarcapriolen van Mathijs Peeters horen we graag, daar niet van, maar de leadzang van Roel Jorna kwam er wat bekaaid vanaf. Toch bewees ook dit optreden weer dat de gebroeders Gasoline momenteel één van de meest veelbelovende acts in Utrecht zijn.
Vanaf het eerste nummer, het majestueuze ‘Daily Mutilation’ van het doorbraakalbum Amazing Disgrace (1996), tot de laatste toegift (‘Definite Door’) slingerden The Posies een dosis energie de zaal in waar menig punkbandje jaloers op zou zijn. Er werd gesprongen, gezweet, met gitaren gegooid en –jawel– gestript, maar er werd vooral heel goed gespeeld en gezongen. Zelfs de nummers van het voor Posies-begrippen nogal afwijkende Every Kind of Light vielen nu op hun plaats. Bassist Matt Harris en drummer Darius Minwalla zorgden voor een dermate solide basis, dat Stringfellow en Auer de ruimte hadden om af en toe een muzikaal steekje te laten vallen ten faveure van een sprong, een molenwiek of een hand in de lucht. De stemmen van de hoofd-Posies blijken nog immer met welhaast achteloze precisie in elkaar te vloeien, en Auer is nog altijd een meesterlijk en inventief gitarist. Het publiek, dat in grote getale was komen opdagen, genoot en zong mee: "You are the world, you are the world / You’re my only world." De oprecht verbaasde band leek even vergeten te zijn hoe geliefd ze zijn in Nederland. Het zijn dit soort magische momenten die ervoor zorgen dat mensen naar concerten blijven gaan. En ditmaal werden de goudzoekers rijkelijk beloond.
http://www.kindamuzik.net/live/the-posies/the-posies/10345/
Meer The Posies op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-posies
Deel dit artikel: