Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In eigen land schijnen ze razend populair te zijn, maar daarbuiten wil het niet echt vlotten met deze Amerikaanse groep. Misschien is dat niet zo heel vreemd. In Europa houdt men toch meer van gekunstelde popliedjes van rond de drie of vier minuten. Een nummer van The String Cheese Incident duurt in het ergste geval zo'n achttien minuten, waarbij je niet gek moet opkijken als de hele popencyclopedie in willekeurige volgorde voorbij komt hobbelen. Zo'n String Cheese Incident-jam begint ergens bij onversneden bluegrass of psychedelische rock, maar dan gaat het al snel van reggae naar country, salsa, jazz of rap. Ze kijken daarbij niet zo snel op hun horloge. Voor je het weet sta je ongeveer een kwartier te trippen op new age of voor mijn part op neofolk met bluesinvloeden. The String Cheese Incident wordt natuurlijk ook niet zomaar omschreven als een progressieve bluegrassband. Ze lenen bijna evenzoveel van Bill Monroe als van Rush of Pink Floyd.
The String Cheese Incident doet bijna niets liever dan de hele avond jammen, jammen en nog eens jammen. In Den Haag hebben we er zeker tweeënhalf uur van meegemaakt. Het gedeelte voor de pauze was fascinerend om naar te luisteren. Het geluid was subliem en de normaal voor Amerikaanse sporthallen bedoelde lichtshow pakte helemaal niet verkeerd uit in de grote zaal van het Paard van Troje.
Zo'n jammende en continue improviserende band als The String Cheese Incident moet je natuurlijk ook live zien. Daarvoor is het nu helaas te laat, want de twee Nederlandse concerten van de Europese tournee zitten er op. Het is nog maar de vraag of ze terug komen, want zowel in het Paard van Troje als een dag later in de Melkweg speelden de uiterst professionele topmuzikanten voor hun louter Amerikaanse fanbase. Zij hadden de oversteek gemaakt om groot deel van de Europese tournee mee te maken. Sommigen van hen hadden er meteen een weekendje Amsterdam aan vast geplakt. The String Cheese Incident paste prima in het programma met het Van Gogh-museum en de coffeeshops.
Ze zagen er in hun korte broeken en kleurrijke kleding uit als een gezellige kruising tussen neohippies en toeristen.
In het Paard werden buttons uitgedeeld. Een enkeling met een kralenketting om zijn nek danste op blote voeten, terwijl de indringende geur van wiet de concertzaal vulde. De vele enthousiaste fans van The String Cheese Incident hadden de tijd van hun leven. Het was bij voorbaat dus al een geslaagd optreden voor diegenen die er op af waren gekomen. Voor de Pink Floyd van de bluegrass was het natuurlijk jammer dat er nauwelijks nieuwe zieltjes werden gewonnen, maar als ze geen fans mee hadden meegenomen, was het allemaal maar een troosteloze bedoening geweest. Aan de muziek had het overigens niet gelegen, want de enthousiaste reacties waren geheel terecht. Na de welverdiende theepauze, die in het midden van de ruim drie uur durende set werd ingelast, koos de band voor een rustigere aanpak (in de band spelen zowel jonge gasten als oudere heren). Soms duurde het net iets te lang voordat er een climax kwam, maar dat twee minuten durende hoogtepunt was dan ook wel briljant.
Een cd van The String Cheese Incident zullen we je niet zo snel aanraden, maar op het podium zijn ze geniaal.
http://www.kindamuzik.net/live/the-string-cheese-incident/the-string-cheese-incident/5556/
Meer The String Cheese Incident op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-string-cheese-incident
Deel dit artikel: