Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. En velen hébben the Vines een tweede kans gegeven na hun vorige, zwaar bekritiseerde optreden in de Melkweg. Vals zingen, aanstellerij en het slopen van instrumenten deden de Australiërs geen goed in 2002. Misschien hebben nieuwe bezoekers de vernietigende recensies destijds niet gelezen, of trekken ze zich daar niets van aan. Wellicht is het juist reden om de band eens met eigen ogen te aanschouwen, want uiteindelijk is het concert een half uur voor (de officiële) aanvang toch nog uitverkocht.
Ruim dertig minuten later dan gepland betreedt het kwartet onder luid gegil het podium. Zanger Craig Nicholls is met zijn babyface en vogelnestkapsel een waar idool voor tienermeisjes, zo blijkt uit de horde pubers die vooraan staat. De band zet energiek in met Get Free, waarop de meute enthousiast op en neer beweegt. Al gauw blijkt dat het stemgeluid van Craig op z'n zachtst gezegd niet optimaal is. In rustigere nummers klinkt er vaak vals gejengel uit zijn keel. Bij het stevigere werk wekt hij voornamelijk de indruk dat hij een wedstrijdje 'wie kan het meest bespottelijk krijsen' probeert te winnen. Zijn gegil heeft niets te maken met complete overgave aan de muziek of het verliezen van jezelf in de emoties van een lied. Hij klinkt meer als een op hol geslagen aap die geïnfecteerd is met een dodelijk virus. Craig laat dan ook een keer bewust zijn gekrijs overgaan in apengeschreeuw, inclusief de armbewegingen.
Vol trots vertelt hij de aanwezigen continue dat hij aan de hasj en paddo's heeft gezeten. Hij friemelt steeds quasi-nonchalant aan zijn haar, want dat moet natuurlijk wel zo wild en gek mogelijk zitten. De zanger beweegt zich hoe langer hoe debieler. Hij doolt over het podium, struikelt steeds bijna, praat tegen zichzelf, klooit met zijn gitaar en ramt deze na een klein half uur al tegen de grond, zonder in de gaten te hebben dat hij zich met zijn aanstellerij ongelooflijk voor schut zet. Terwijl het jonge gedeelte van het publiek juicht om deze actie, klinkt er verder naar achter boegeroep. De rest van de band staat er schijnbaar emotieloos bij, of zien we daar toch een soort van plaatsvervangende schaamte doorschijnen? In de toegift, waarbij wonderlijk genoeg nog bijna niemand is weggelopen, laat Craig, zonder T-shirt, zijn laatste kreten klinken. Na de allerlaatste valse noot gooit hij zogenaamd onverschillig de microfoon neer, ramt hij nog maar een gitaartje tegen de grond en moet het drumstel er ook aan geloven. Kortom; een déjà vu. Wat de ultieme revanche had kunnen worden is nu een bespottelijke bevestiging van eerdere waarnemingen. Geniet van The Vines thuis op de bank met hun plaatje op de achtergrond, maar verspil je geld en tijd niet aan optredens. Tenzij je, naast alle ongeloof en ergernissen, wilt lachen om een stel late twintigers dat zichzelf graag belachelijk maakt op het podium.
http://www.kindamuzik.net/live/the-vines/the-vines/5285/
Meer The Vines op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-vines
Deel dit artikel: