Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dus jij beweerde dat Fransje Bauer na al zijn succes 'zo gewoon' was gebleven? Maak kennis met het Malinese Tinariwen (desolate plaatsen). De meest besproken en geroemde Afrikaanse groep van de laatste jaren bestaat uit zeven Touaregnomaden die nog immer een rondtrekkend bestaan in de Sahara leiden. Gelukkig voor de wereldmuziekliefhebber brengen hun omzwervingen hen ook naar Nederland.
De Touaregs kennen een rijke en geplaagde historie. Na verschillende onderlinge oorlogen, talloze zwerftochten en nog meer ballingschappen, grepen grote groepen van hen iedere kans om ergens voor langere tijd te resideren met beide handen aan. Een uitnodiging om, begin jaren tachtig, te verblijven in de militaire trainingskampen van kolonel Ghadaffi werd onmiddelijk geaccepteerd. Daar was het waar voor het eerst werd kennisgemaakt met de elektrische gitaar. Iets waar nog nooit iemand in de woestijn van gehoord had.
Het geluid van de groep laat zich het beste omschrijven als een samensmelting van het mystieke geluid van het mediterrane Arabische Afrika, en het opzwepende ritmische van het zwarte Afrika. Voeg daar een reïncarnatie van het gitaarspel van Ali Farka Touré aan toe en als luisteraar baad je in een diversiteit aan invloeden. Geen leven moet meer puurheid bevatten dan dat van een nomade.
Ook geen leven moet minder materialistich zijn dan dat van een nomade. Het aanzicht van het podium is dan ook soberder dan sober. Kleine versterkers, die op batterijkracht in hun tenten kunnen werken, staan verspreid over het podium opgesteld. Het Saharazand moet zorgvuldig uit de buizen zijn verwijderd, want het geluid is vanavond kraakhelder.
Percussie wordt slechts verzorgd door een enkele djembé en handgeklap. Een gewaagde keuze, maar in combinatie met het ijzersterke basspel van Eyadou Ag Leche blijft de ritmesectie gedurende twee uur kaarsrecht overeind staan. Het getuigt hoe goed de band op elkaar is ingespeeld. Maar, naar verluidt doen ze dan ook weinig anders dan samen muziek maken. Wat moet je anders en wie heeft er bovendien last van daar midden in de woestijn?
Gehuld in hun traditionele nomadenkledij geeft de band een indruk van hoe het leven daar moet zijn. De blik in de ogen van zanger/leadgitarist Ibrahim Ag Alhabib spreekt hierbij nog extra tot de verbeelding. Gedurende het hele optreden tuurt hij dromerig voor zich uit alsof hij zich op een uitgestrekte vlakte bevindt, waar geen ziel hem hoort of ziet. Zoekend naar die ene prachtige ster aan de hemel, waarbij alle andere in het niet vallen.
Hopelijk ziet hij na het optreden ook de mooie sterrenhemel boven de voormalige kerk. Het zal hem hoe dan ook herinneren aan alle plaatsen die hij ooit een thuis heeft genoemd.
http://www.kindamuzik.net/live/tinariwen/tinariwen/17359/
Meer Tinariwen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tinariwen
Deel dit artikel: