Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoogtepunten te over op de zevende editie van het Haarlemmer )Toon)-festival. Net zoals de gehele Fonal-avond, die woensdag plaatsvond op de knusse zolder van het Seinwezen. Dat was de perfecte locatie voor de drie voornaamste acts van het Finse folklabel, die bezig zijn met een toer door Europa.
Kiila mocht de avond openen met een set die in eerste instantie wat folkliedjes bevatte. Daarna wisselden de zes muzikanten van instrument, lieten ze hun gebruikelijke Finse gêne achter en begonnen ze aan enkele wijd uitwaaiende nummers die aan de improvisaties van Vibracathedral Orchestra deden denken.
Het was vooral Islaja dat ervoor zorgde dat deze avond zo bijzonder werd. De stem van Merja Kokkonen was live zowaar nog mooier dan op cd. De begeleiding van haar vriendje op basgitaar gaf wat pit aan de Coco Rosie-achtige liedjes, zonder dat iets van de breekbare charme verloren ging. Integendeel, de muziek werd er alleen maar beter door.
Es - het live-project van labelbaas Sami Sänpäkkilä - sloot af met veelsoortige geluidsspinsels die hij ter plekke met wat lofi elektronica en een gitaar in elkaar knutselde. Later kwam zijn kompaan Ville Leinonen erbij zitten en die las een kort verhaal voor. In het Fins weliswaar, maar met zoveel overgave dat het niet uitmaakte dat het onbegrijpelijk gebrabbel bleef.
Het programma van )Toon) was dit jaar sterker dan voorgaande jaren gericht op het verleden. Er kwam een belangrijk stuk muziekgeschiedenis voorbij met Tony Conrad, rondom wie de donderdag- en vrijdag-programmering was opgezet. Al in de jaren zestig was hij in een New Yorks kringetje van gelijkgestemden bezig met minimalisme en drones. De twee concerten die hij in Haarlem gaf, misten echter diepte en dynamiek. Vooral op vrijdag, omdat hij toen alleen gebruik maakte van een viool en niet meer deed dan met lange halen langs dezelfde noot strijken.
Op donderdag gebruikte hij ook een lange balk waarop drie snaren waren gezet. Daaruit kwamen lage, zoemende tonen, zodat er toch een klein beetje spanning in kwam. Uiteindelijk deden zijn optredens wat gedateerd aan, hoe invloedrijk hij ook is geweest.
Dan liever In Camera, het nieuwe project van Christoph Heemann (Mirror) en Timo van Luijk, dat de drone-avond op donderdag mocht openen met een prachtige set. Eentje met spanning en opbouw, sinister en dromerig tegelijk. Een van de twee streek met een strijkstok langs een korte snaar en blies op een vreemdvormige mondharmonica, terwijl de andere dat geluid gebruikte voor geluidswolken. Die begonnen als nevel, maar werden dikker en donkerder naarmate de set vorderde, zonder dat ze tot uitbarsting kwamen. Het geheel was juist ingetogen en vol dynamiek omdat de wolken een klein beetje ruimte overlieten voor de instrumenten.
Toen Tony Conrad vrijdagavond was opgehouden met zijn indringende vioolspel, verscheen de Duitse krautrockformatie Faust [foto links] op het podium. Daar ging flink wat verbouwingstijd aan vooraf. Toen de doeken eenmaal opzij waren geschoven, werd duidelijk waarom. De voorkant van het podium was grotendeels gevuld met metalen percussie, en ook de andere muzikanten hadden veel ruimte nodig voor hun apparatuur en instrumenten. Nog steeds wist hij indruk te maken, deze legendarische band, die nu grotendeels uit niet-originele leden bestaat. Vooral tijdens de eerste twee nummers gingen ze vrijuit, van maatsoort naar maatsoort, in een bezwerende groove die tegelijk warm en industrieel was.
Zaterdag was de meest toegankelijke avond van het festival. Het Engelse bandje Talk mocht de avond openen in de kleine zaal van het Patronaat. De vier jongens speelden hun combinatie van losse elektronica en poppy rock vol overtuiging. Iets te veel overtuiging zelfs, waardoor het een drukke brij van geluid werd die de catchy melodieën naar de achtergrond drong.
De presentatie van Magnétophone was het tegenovergestelde. Droogjes stonden ze achter hun knoppenbakken, waardoor hun melancholische elektronica niet goed overkwam, hoe sterk die ook is.
In de grote zaal ging het na een dj-set van Clones Serge verder met het Rotterdamse technoduo Duplex [foto boven], dat tracks van het debuutalbum Late Night Driving aan andere nummers plakte. Zo ontstond een spannende set vol ploffende bassen en warme Detroitsynths. Het legendarische Aux 88 [foto onder] uit Detroit kreeg de halfgevulde zaal ten slotte aan het dansen met zijn booty electro.
)Toon) bewees deze editie wederom dat het op het gebied van elektronische muziek en aanverwanten het beste festival van Nederland is. Precies op het moment dat de drone in al haar verschillende verschijningsvormen in de belangstelling staat, haalt de organisatie de grondleggers van het genre naar Haarlem. Dat getuigt niet alleen van timing, ook van kennis van zaken en overzicht. Het was daarom jammer dat de belangstelling van het publiek niet erg groot was. Alleen de donderdagavond werd goed bezocht, toen zowel Niblock als Conrad optrad. De twee volgende dagen bleef het Patronaat behoorlijk leeg. Gelukkig was de muziek er niet minder om.
http://www.kindamuzik.net/live/toon-festival/toon-festival/12527/
Meer )toon) op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/toon-festival
Deel dit artikel: