Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In 2013 gooide het Zweedse In Solitude hoge ogen met Sister, een album waarop de combinatie van undergroundmetal en gothic deathrock met veel elan nieuw leven werd ingeblazen. Toen die band er begin vorig jaar onverwacht de brui aan gaf, bleek de nieuwe vaandeldrager van de vleermuismetal al klaar te staan in eigen land: Tribulation maakte met zijn derde plaat, Children of the Night, zo mogelijk nog meer indruk en voerde menig eindejaarlijstje aan, met als beloning een uitgebreide Europese tour als headliner.
Het is niet toevallig dat beide openingsacts vanavond in Leiden personele banden hadden met In Solitude, en ze vertegenwoordigen bovendien ook de stilistische uitersten waartussen Tribulation zich beweegt. Vampire is muzikaal gezien de extreemste band van de avond, met zijn mengeling van death en thrash metal. Helaas is het opgepompte stadiongeluid - dat met name de drums meekrijgen in de grote zaal van Gebr. De Nobel - niet echt bevorderlijk voor de gruizige old-schoolsfeer die de band probeert te creëren. Waar het vijftal op plaat vooral doet denken aan Slayer ten tijde van Show No Mercy, klinkt het live meer als typisch Zweedse death metal à la Dismember, inclusief het massieve maar ongedefinieerde gitaargeluid. Gelukkig springen de sterke, afwijkende twin leads er wel uit, en is ook de uitvoering vertrouwd strak en degelijk, maar met een frontman die bij de instrumentale passages steevast zo snel mogelijk de coulissen opzoekt laat de podiumuitstraling nog wel wat te wensen over.
Dat aspect hebben Grave Pleasures, voorheen bekend onder de naam Beastmilk, in ieder geval een stuk beter voor elkaar. Mat McNerney brengt zijn galmende zangpartijen met het broodnodige pathos voor het voetlicht en ook gitariste Linnea Olsson is een natuurlijke blikvanger. De volbloed neopostpunk van het vanuit Finland opererende internationale gezelschap heeft met metal eigenlijk weinig van doen. Niet gitaarriffs, maar de tribal grooves en lopende baslijnen vervullen de hoofdrol in het geluidsbeeld, naast uiteraard de vocale hooks van McNenrey. De liedjes zijn meestal kort, puntig en uptempo, waardoor de band toch vrij gemakkelijk de aandacht een uur lang weet vast te houden, al geldt dat zeker niet voor het voltallige publiek. Met name 'oude' Beastmilkkrakers als 'Genocidal Crush' en 'Love in a Cold World' mogen dan de nodige dames op de voorste rijen aan het dansen krijgen, slogans als "Come on, let's dance!" en "I'm holding on to love" zijn aan de doorsnee headbanger nu eenmaal wat minder besteed.
Toch bepalen juist deze sentimenten ook de frisse wind die Tribulation laat waaien door de in sommige opzichten nog steeds behoorlijk conservatieve metalwereld. De wonderschone combinatie van progressief doormalende riffs en pakkende melodieën is op Children of the Night nog vooral duister en melancholisch van aard, maar live komt daar een dimensie bij door de parmantige, androgyne podiumact van de twee gitaristen. Adam Zaars lijkt in de eerste plaats het muzikale brein, maar hij heeft qua pesterig totaaltheater wellicht wat opgestoken van zijn voormalige bandleider bij Repugnant, die - het is inmiddels een slecht bewaard geheim - tegenwoordig volle zalen trekt als de satanische opperpriester van Ghost. Maar met name Jonathan Hultén is een volstrekt unieke verschijning binnen de metalscene met zijn naveltruitje, uitdagende, priemende blikken en prima ballerina-achtige pirouettes. Het maakt een optreden van Tribulation tot een woest, extatisch en provocerend bacchanaal dat zijn weerga niet kent. Het ontbreekt nog maar net aan een Bowie-cover, die vanavond in het geheel niet zou hebben misstaan.
Het enige minpunt bij Tribulation blijft de wat anonieme blackmetalbrul van Johannes Andersson. De eentonige grunts passen in zekere zin wel bij het maalstroomachtige gevoel dat de muziek oproept, maar het gebruik van cleane, melodieuze zang zou de band nog net dat beetje extra kunnen geven om ook wat meer interesse buiten de scene te genereren, en in het kader van de stilistische ontwikkeling van de groep lijkt het ook een niet meer dan logische vervolgstap.
Zo bleven op Children of the Night voor het eerst de blastbeats al achterwege, maar live wordt er nog wel teruggegrepen op wat extremer materiaal van de eerste twee albums. Hoogtepunten zijn toch zoals verwacht nieuw werk als 'Melancholia' (het titelnummer van een zojuist verschenen ep) en het bloedmooie 'The Motherhood of God'. Na een uurtje is het alweer gedaan met de pret: albumopener 'Strange Gateways Beckon' wordt slim tot de toegift bewaard, tenslotte gevolgd door het opzwepende oudje 'When the Sky is Black with Devils'. De opkomst mag dan vanavond in Leiden wat tegenvallen - twee weken eerder stond het hele circus ook al in Nijmegen - de prestatie op het podium laat geen enkele ruimte voor twijfel: Tribulation is een band om te koesteren.
Foto's van Coen Bastiaanssen, meer van zijn foto's vind je op facebook.
http://www.kindamuzik.net/live/tribulation/tribulation-grave-pleasures-vampire/26536/
Meer Tribulation op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tribulation
Deel dit artikel: